Możemy zauważyć, że w opowiadaniu o ofiarowaniu Jezusa w świątyni (Łk 2, 22-38) jest On przedstawiony jako pierworodny Izraelita, któremu w naturalny sposób przysługuje status kapłaństwa. Większość komentatorów zauważa, że przy dokładnym odczytaniu Łukaszowa narracja jest dosyć dziwna. Łukasz opisuje Jezusa, który jest ofiarowany czy też przedstawiony w świątyni dla wypełnienia Prawa. Jednakże Prawo nie wymagało przedstawienia każdego pierworodnego. Wj 13, 13 wymagał od wszystkich pierworodnych potomków płci męskiej, żeby zostali wykupieni, podobnie jak stosowało się to do potomków nieczystego osła. Jednakże Łukaszowy cytat odnoszący się do pierworodnych (2, 23) nie został zapożyczony z Wj 13, 13, ale z Wj 13, 1-2, gdzie mowa jest nie o wykupieniu pierworodnych, ale o ich poświęceniu PANU. Ponadto Łukasz nie wspomina rytuału wykupienia Jezusa. C. H. Talbert zwięźle opisuje tę sytuację:

Przepis Wj 13, 2 odnoszący się do pierworodnych synów został co do litery wypełniony w przypadku Jezusa, pierworodnego (Łk 2, 7), który nie został wykupiony (Wj 13, 13; Lb 3, 47; 18, 16). W przeciwieństwie do normalnego zwyczaju Jezus został poświęcony Bogu i stał Jego własnością… Najbliższą paralelę do tej sytuacji możemy znaleźć w 1 Sm 1-2, gdzie Anna przy narodzeniu Samuela oddaje go Bogu na cały czas jego życia… Jeśli Jezus w podobny sposób został poświęcony Bogu i nie wykupiony, należał do Boga na zawsze. To wyjaśniałoby powód, dlaczego Jezus dziwił się pytaniu rodziców, którzy nie wiedzieli, gdzie Go szukać (2, 48-49): ponieważ należał do Boga, można było oczekiwać, że znajdował się w domu Ojca, podobnie jak Samuel. (Hahn, S. W. (2009). “Kinship by covenant: a canonical approach to the fulfillment of God’s saving promises” (pp. 171–172). New Haven;  London: Yale University Press.)