Zmartwychwstały Pan Jezus polecił swoim Apostołom, aby udali się do Galilei...
I spotkali Go nad Jeziorem Tyberiadzkim.
Również ja z rodzicami udałem się do Galilei...
W piątek rano pielgrzymi wrócili do Polski... a ja rozpocząłem intensywne przygotowania do kolejnej pielgrzymki...
Tym razem jest to kard. Stanisław Dziwisz z 600 pątnikami z Archidiecezji Krakowskiej...
Przylatują dzisiaj (poniedziałek)... a mnie przypadła zaszczytna i trudna rola przewodnika, kierowcy i opiekuna ks. kardynała.

Polecam się waszym modlitwom i zapraszam do duchowego pielgrzymowania z nami...
W felietonie trochę informacji o święcie miłosierdzia oraz o wielkanocnym sanktuarium Emaus
Ślę pozdrowienia... pamiętam...

 fr. Jerzy

 

Pokój i Dobro!                                                                                                                                       15.04.2012

„Córko moja, mów światu całemu o niepojętym miłosierdziu moim. Pragnę, aby święto Miłosierdzia było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników” (Dz 699). Przesłanie Jezusa skierowane do św. siostry Faustyny jest fundamentem ustanowienia Święta Miłosierdzia w drugą niedzielę po Zmartwychwstaniu, kończącą radosny czas oktawy Wielkanocy.

Święto Miłosierdzia Bożego, to okazja do refleksji nad tym, co ostatecznie jest podstawą radości i nadziei paschalnego czasu. Św. Piotr poucza w liście: „Bóg w swoim wielkim miłosierdziu zrodził nas na nowo do żywej nadziei przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa” (1Pt 1,3). W Jerozolimie, organizacją uroczystości Niedzieli Miłosierdzia zajęły się siostry ze zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia posługujące w sanktuarium Biczowania. W konkatedrze patriarchatu łacińskiego o godz. 15 rozpoczęła się Godzina Miłosierdzia z medytacją i koronką odmawianą w różnych językach. O godz. 16 w uroczystej Mszy św. pod przewodnictwem bpa pomocniczego Williama Shomali, o pokój i „miłosierdzie dla nas i dla całego świata” modliło się wielu kapłanów, sióstr zakonnych oraz lokalnych wiernych i pielgrzymów.

Tajemnica miłosiernego Jezusa jest zakorzeniona w objawiającej się miłości Boga do człowieka. Historia uczniów idących do Emaus, opisana przez św. Łukasza (24,23-35), jest piękną narracją, zawierającą przesłanie wielkanocnej prawdy o bliskości Jezusa na drodze życia każdego wierzącego. Trudno dziś jednoznacznie wskazać, gdzie znajdowało się ewangeliczne Emaus.

W poniedziałek wielkanocny liczni chrześcijanie modlili się w sanktuariach upamiętniających spotkanie zmartwychwstałego Pana z dwoma uczniami zmierzającymi do Emaus. Najliczniejsza pielgrzymka, mimo murów i kontroli na punkcie granicznym, przybyła do franciszkańskiego sanktuarium „Łamania Chleba” w arabskiej wiosce Al-Qubeibeh. Również w benedyktyńskim kościele w Abu Gosh była celebrowana uroczysta eucharystia wspominająca ewangeliczny epizod. Trzecim miejscem, do którego pielgrzymowali wierni, były ruiny sanktuarium w Emaus-Nikopolis, blisko Latrun. Ewangelista Łukasz nie dostarcza nam jasnych wskazówek określających położenie wioski. Stąd tradycja różnych miejsc pretendujących to miana ewangelicznego sanktuarium.

Najstarszym z nich jest Emaus-Nikopolis. Zostało ono utożsamione z Jezusowym Emaus w III w., głównie za sprawą Juliusza Afrykańczyka oraz chrześcijańskich pisarzy Orygenesa i Euzebiusza. Krzyżowcy zbudowali w Nikopolis kościół na bizantyjskich ruinach. Utożsamianie Emaus-Nikopolis z ewangeliczną wioską staje się jednak mało prawdopodobne, jeśli bierzemy pod uwagę łukaszowy opis. Według większości manuskryptów Emaus znajdowało się w odległości 60 stadiów (11,5 km) od Jerozolimy, co umożliwiało dwóm uczniom szybki powrót do Jerozolimy, wejście do miasta, zanim zamknięto bramy i poinformowanie Apostołów o spotkaniu ze Zmartwychwstałym. Nikopolis znajduje się natomiast w odległości 160 stadiów (dokładnie 176 stadiów, czyli ok. 31 km) co oznaczałoby około 6 godzin intensywnego marszu. Ponadto należy pamiętać, że w opisie ewangelicznym Emaus jest wioską, osadą, podczas gdy Emaus-Nikopolis w I w. było dość znaczącym ośrodkiem miejskim.

Miasto Nikopolis leżało na żyznej równinie Szefela, na skrzyżowaniu dróg prowadzących znad morza do Jerozolimy oraz łączących północ z południem kraju. Nazwa Emaus pochodzi od hebrajskiego „Chammot” oznaczającego „gorące źródła” lub „zdroje”. W III w. po Chr. nadano mu grecką nazwę Nikopolis, co znaczy „miasto zwycięstwa”. Według księgi Jozuego słońce i księżyc zatrzymały się nad pobliską doliną Ajalon, podczas gdy Izrael walczył ze swoimi wrogami (Joz 10, 12-15). W 165 roku przed Chr. Juda Machabeusz odniósł tutaj ważne zwycięstwo nad greckimi wojskami Nikanora. Otworzyło to drogę do Jerozolimy i umożliwiło Żydom oczyszczenie Świątyni i odnowienie kultu; zwycięstwo to jest obchodzone corocznie jako święto Chanuka.

W okresie bizantyjskim Emaus-Nikopolis było ważną stolicą biskupią. Obecnie biskupem tytularnym Emaus-Nikopolis jest Giacinto-Boulos Marcuzzo, biskup pomocniczy łacińskiego patrirarchy Jerozolimy pełniący funkcję wikariusza patriarchalnego dla Izraela w Nazarecie.

Na przestrzeni wieków pamięć o antycznej tradycji sanktuarium w Nikopolis zanikła. Dopiero w 1878 roku, z inicjatywy błogosławionej Mariam Baouardy, karmelitanki z Betlejem zakupiły to miejsce i zaadoptowały je na potrzeby kultu. Wykopaliska archeologiczne wydobyły na światło dzienne pozostałości dwóch nakładających się na siebie bazylik bizantyjskich z pięknymi mozaikami i baptysterium oraz ruiny kaplicy Krzyżowców. Od 1993 roku opiekę nad miejscem sprawuje Wspólnota Błogosławieństw, założona we Francji.

Na zakończenie pragnę wszystkich zaprosić do duchowego pielgrzymowania z kard. Stanisławem Dziwiszem. W dniu dzisiejszym (poniedziałek - 16.04) rozpoczęła się dziękczynna pielgrzymka archidiecezji krakowskiej za dar beatyfikacji Jana Pawła II. Jej organizatorem jest Komisariat Ziemi Świętej w Krakowie. Śladami bł. papieża Polaka 600 pielgrzymów pod przewodnictwem arcypasterza metropolii krakowskiej będzie nawiedzać sanktuaria Ziemi Świętej. W niedzielę 22 kwietnia, uroczysta eucharystia zostanie odprawiona nad wodami Jeziora Galilejskiego, w sanktuarium prymatu Piotra w Tabdze, podczas której kard. Dziwisz przekaże Kustodii Ziemi Świętej relikwie bł. Jana Pawła II, wielkiego apostoła Miłosierdzia Bożego.

jk