24 maja

PIERWSZY i OSTATNI… br. PLACYD RASZEWICZ

Dnia 24-go maja 1785 roku, o 11 godzinie przed południem, umiera (we Lwowie) Brat Placyd Raszewicz. Za młodu w wojsku służył także w pancernej chorągwi. Wolał jednakże później służyć Bogu niż światu, a walczyć z krzyżem w ręku niż mieczem. W trzydziestym roku swego życia wstępuje też do naszego zakonu i w samej rzeczy z łaską powołania wiernie pracuje, (walcząc) z namiętnościami ciała swego. Gdziekolwiek mieszkał bywał zwykle gospodarzem; wiernie też, trzeźwo i pilnie obowiązek swój spełniał. Jaśniały w nim cnoty teologiczne i kardynalne, a nade wszystko miłość ku bliźnim, zwłaszcza ubogim, a i dla znakomitych gości bardzo był grzeczny i usłużny. Miły był tedy Bogu i ludziom wszelkiego stanu. Przeżywszy w zakonie lat 35, w 65. roku życia, zachorował na tyfus i już z niego nie wyszedł. Zwłoki OO. Dominikanie według zwyczaju do grobu pod kościołem exportowali po odprawieniu nabożeństwa.

Br. Placyd ostatni też pod kościołem po karmelitankach spoczywa, albowiem dnia 1-go lipca roku 1785 wychodzi dekret najwyższy Cesarza Józefa II-go, że odtąd nie wolno żadnych zwłok chować pod kościołem ani obok kościoła na cmentarzu, ale wszystkie, bez różnicy, mają być na publicznym cmentarzu chowane.

Do czego dodać należy, że urodził się w Satanowie na Podolu 8 maja 1721 roku i tegoż dnia podczas udzielania sakramentu chrztu św. nadano mu imię Stanisław. Do REFORMATÓW RUSKIEJ KUSTODII został przyjęty 29 sierpnia 1750 r. i tam 6 października rozpoczął nowicjat; rok później złożył śluby uroczyste. Jak wspomniano w nekrologu w klasztorach był gospodarzem (kanaparzem, szafarzem); posługę tę spełniał w Chełmie, Dederkałach (trzykrotnie), Rawie Ruskiej, Krzemieńcu (dwukrotnie) i we Lwowie, z którym to klasztorem związany był najdłużej, bo aż 17 lat (1759-60, 1767-73 i 1775-85).

Zmarł jako pierwszy w utworzonej kilkanaście dni wcześniej (08.05.1785 r.) PROWINCJI GALICYJSKIEJ. Pochowany zaś został, jako ostatni, w kryptach kościoła klasztornego po karmelitankach bosych, gdzie wraz z całą wspólnotą konwentu lwowskiego musiał się przenieść w roku 1783, wskutek zarządzenia zaborczych władz Cesarstwa Austrii, oddających reformacki klasztor św. Kazimierza w posiadanie Sióstr Miłosierdzia (szarytek).