26 lutego
POD WŁADZĄ CARSKĄ… O. LEON DROZDOWSKI (rocznica śmierci)
Po III rozbiorze Polski (1795 r.) na ziemiach zagarniętych przez Rosję znajdowały się trzy spośród czterech klasztorów REFORMACKIEJ KUSTODII ŚW. ANNY. O ile dzieje trzech prowincji oraz klasztorów na terenie Królestwa Polskiego, zależnego od Cesarstwa Rosyjskiego, są dość dobrze znane, o tyle historia KUSTODII i braci ją tworzącą nie doczekała się do tej pory żadnych opracowań… Przy okazji więc wspomnień rocznic śmierci niektórych spośród tych braci nieco faktów z owej historii postaram się przybliżyć…
O. Leon Drozdowski przyszedł na świat ok. roku 1788, prawdopodobnie na Podolu, czego się domyślamy z faktu, że nauki pobierał w szkołach winnickich. Życie zakonne w KUSTODII ŚW. ANNY rozpoczął 11 kwietnia 1807 r. w Dederkałach Wielkich na Wołyniu i tam, jeszcze w czasie trwania nowicjatu, był świadkiem przybycia braci usuniętych z klasztoru krzemienieckiego. Mocą bowiem rozporządzenie najwyższych władz Imperium z dnia 25 lipca tegoż roku unicki bazyliański klasztor Objawienia Pańskiego przeszedł we władanie tamtejszego Gimnazjum Wołyńskiego, wysiedleni zeń mnisi otrzymali jako rekompensatę klasztor reformatów, ci zaś zostali przesiedleni do Dederkał… W tym momencie Kustodia składała się już tylko z dwóch klasztorów.
Święcenia kapłańskie o. Leon otrzymał ok. roku 1813. Szczątkowe materiały archiwalne pozwalają stwierdzić jego obecność w Żorniszczach na Podolu w tymże roku; w latach 1819-20 w Boćkach na Podlasiu na urzędzie wikarego i wicemagistra nowicjatu (klasztor ten został przyłączony do Kustodii kilka lat wcześniej) i ponownie w Żorniszczach od 1819 do co najmniej 1824. Tam był spowiednikiem, kaznodzieją, wikarym parafii, lektorem (wykładowcą w studium zakonnym) i od 1823 sekretarzem Kustodii, a właściwie Prowincji (zmiana nazwy została wymuszone przez panującą władzę prawie dwadzieścia lat wcześniej…). Dla całości obrazu warto dodać, że odległość pomiędzy Boćkami i Żorniszczami to prawie 800 kilometrów…
Później znalazł się znowu w Dederkałach jako spowiednik i kaznodzieja, i tam w roku 1832 po raz drugi był świadkiem zapełniania się klasztoru braćmi ze skasowanych przez rosyjskiego zaborcę dwóch pozostałych konwentów. Wkrótce klasztor dederkalski został przyłączony na kilkanaście lat do RUSKIEJ PROWINCJI BRACI MNIEJSZYCH KAPUCYNÓW, zaś u schyłku swego życia przeżył o. Leon kolejne „przyłączenie” – tym razem do LITEWSKIEJ PROWINCJI BERNARDYNÓW… Przez te lata śpieszył z pomocą duszpasterską do sąsiednich parafii, m.in. w Szumbarze, Łanowcach, Jampolu, Białozórce… Prawdopodobnie nie doczekał już następnego „zapełniania się klasztoru”, tym razem młodymi kandydatami do zakonu, zmarł bowiem 26 lutego 1854 r. (jeżeli data ta zapisana została wg kalendarza juliańskiego, to wg gregoriańskiego rocznica jego śmierci przypada 10 marca…).
