31 maja
KONIN, ROCZNICA KONSEKRACJI KOŚCIOŁA
Pierwsze próby osadzenia REFORMATÓW KUSTODII WIELKOPOLSKIEJ w KONINIE, podjęte zostały już w 1629 roku, a poparł je swoim pismem z dnia 28 września tegoż roku arcybiskup gnieźnieński Jan Wężyk. Zapewne już w tym albo od pierwszych miesięcy następnego roku bracia mieszkali w mieście. Dwóch spośród nich w roku 1630 padło ofiarą epidemii dżumy (br. Feliks Braneński, zmarł 21 marca lub 1 maja i o. Augustyn Bieżanowski, prezes rezydencji, 20 lub 29 września).
Dyplom zatwierdzający zgodę arcybiskupa Wężyka i króla Zygmunta III Wazy na lokację konwentu reformatów w Koninie, wystawiono w dniu 15 marca 1631 roku. Wtedy też wydano akt erekcyjny dla utworzenia klasztoru, w którym król uzasadniał swoją decyzję jego utworzenia oraz ogólnie określał przywileje, powinności i zasady funkcjonowania. Głównym powodem lokowania tej nowej fundacji w pobliżu aktywnego ośrodka Braci Czeskich w podkonińskim Żychlinie, była realizacja królewskiego programu kontrreformacyjnego, mającego na celu osłabić wpływy innowierców w tym rejonie.
Plac pod budowę kościoła i klasztoru pod wezwaniem św. Marii Magdaleny podarował aptekarz koniński Szymon Bodewicz i szlachcic Stefan Modlibowski. Ofiarowany teren znajdował się na kaliskim przedmieściu miasta, w obrębie wsi Chwaliszewo. Zakonnicy, przy wsparciu dobrodziejów, przystąpili do prac budowlanych i najpierw wystawili drewniany kościół, a później zabudowania klasztorne z drewna i gliny. Tę pierwotną świątynię konsekrował 1 września 1640 r. bp Jan Madaliński, sufragan gnieźnieński.
Kilka słów trzeba poświęcić samej dacie, zwłaszcza, że jest ona podawana jako dzień konsekracji w aktualnych kalendarzach liturgicznych – przy czym podawana jest błędnie (1 kwietnia 1640 r.). Otóż nie jest to możliwe, gdyż Madaliński mianowany został biskupem dopiero 16 kwietnia tegoż roku… Ks. Jan Korytkowski, w drugim tomie swojej pracy o prałatach i kanonikach katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej, stwierdza, że akt konsekracji dokonał się 1 września 1643 roku, powołując się na rubrycelę diecezji kujawsko-kaliskiej z roku 1874. Zaś rubrycela ta (a ściślej mówiąc katalog kościołów i kleru) potwierdza datę dzienną – 1 września, ale rok podaje 1640…
Drewniany kościół i klasztor nie przetrwały długo. Już w 1661 (według wspomnianego wyżej katalogu 1664) roku zabudowania spłonęły. Z ofiar różnych darczyńców z wolna zaczął powstawać nowy, tym razem już murowany, kościół klasztorny. Uroczystego aktu konsekracji tegoż, jak również głównego ołtarza i dwóch bocznych - Matki Bożej Łaskawej, św. Antoniego z Padwy - dokonał 31 maja 1699 roku biskup Hieronim Wierzbowski, sufragan poznański. Jednak prace wykończeniowe w obrębie świątyni trwały jeszcze kilkanaście lat, zakończyły się właściwie dopiero wtedy, kiedy powstały murowane zabudowania klasztorne, wybudowane w latach 1727-1733 staraniem księżnej Teofili z Leszczyńskich Wiśniowieckiej, kasztelanowej krakowskiej.
Nowa budowla była na tyle trwała, że przetrwała wszystkie zawieruchy dziejowe i z niewielkimi zmianami zachowała się do dnia dzisiejszego.
Gospodarzy klasztoru usunięto zeń w roku 1864 w ramach kasacji po powstaniu styczniowym. Szesnastu mieszkających tam wówczas braci deportowano do klasztoru etatowego w Kaliszu. Kościołem poreformackim zarządzał kapłan diecezjalny, budynek mieszkalny przeznaczony został na szpital. Zakonnicy franciszkańscy PROWINCJI MATKI BOŻEJ ANIELSKIEJ powrócili do Konina w roku 1919; w czasie II wojny światowej musieli opuścić klasztor, który przez niemieckich okupantów przeznaczony został na siedzibę organizacji Hitlerjugend. Kościół podzielono na cztery duże sale.
Po wojnie franciszkanie odzyskali kościół, natomiast w budynkach klasztornych początkowo mieściły się dwie szkoły powszechne, później, w części nie oddanej jeszcze zakonnikom, bursa (do r. 1956).
