14 czerwca
Od inspiracji do konsekracji… Klasztor św. JANA CHRZCICIELA w PŁOCKU
Inspiratorem sprowadzenia do Płocka REFORMATÓW z nowo powstałej w 1750 r. PROWINCJI PRUSKIEJ był gorliwy tercjarz franciszkański, bp Franciszek Kanigowski, sufragan włocławski. W sierpniu 1753 r. odbywająca się w Łąkach Bratiańskich kapituła prowincji przyjęła fundację. W kilka dni później Marianna Lasocka, miecznikowa ziemi zakroczymskiej, darowała plac na przedmieściu Krasna Wola. Tam miał być zbudowany kościół, klasztor i inne pomieszczenia oraz urządzony ogród klasztorny. Przychylny sprawie był ówczesny bp płocki Józef Eustachy Szembek, który zlecił jej prowadzenie wikariuszowi generalnemu ks. kan. Kazimierzowi Rokitnickiemu. Także bardzo przychylnie przyjął wiadomość o sprowadzaniu nowej rodziny zakonnej ówczesny proboszcz parafii św. Bartłomieja ks. kan. Sebastian Starorypiński. Liczył na pomoc w pracy duszpasterskiej, szczególnie w konfesjonale, podczas Adwentu i Wielkiego Postu. Natomiast dominikanie płoccy wnieśli do Kurii protest, obawiając się, że nie wystarczy środków na utrzymanie jeszcze jednego klasztoru. Przyłączyli się do nich franciszkanie z Wyszogrodu i z Dobrzynia nad Wisłą oraz bernardyni z Ratowa i Skępego.
Z początkiem roku 1754 przybył do Płocka prowincjał REFORMATÓW, o. Remigiusz Zawadzki i sześciu ojców. W dniu 14 stycznia wszyscy zainteresowani stanęli przed oficjałem Rokitnickim. Po wszechstronnym rozpatrzeniu sprawy 4 lutego wydał on wyrok zezwalający na fundację klasztoru z 12 zakonnikami. Zezwolił też na poświęcenie i wzniesienie krzyża na placu podarowanym pod kościół i klasztor. Dominikanie nie dali za wygraną, wnieśli protest do Rzymu. Ale większość była po stronie reformatów. Poparli ich: biskupi płocki, kujawski i chełmiński, król August III Sas, fundatorka Lasocka, kapituła katedralna, płoccy benedyktyni, miejscowi wikariusze i mansjonarze, senatorzy i dygnitarze województwa płockiego, mieszczanie z burmistrzem na czele. Starania osiągnęły zamierzony skutek. Kongregacja do spraw biskupów i zakonów wydała 16 maja 1755 r. dekret na korzyść REFORMATÓW, a 20 czerwca papież Benedykt XIV potwierdził to specjalnym brewe.
Po południu 24 czerwca 1755 roku, w uroczystość św. Jana Chrzciciela, odbyła się ceremonia poświęcenia krzyża na placu przyszłej budowy. Obecny był delegat biskupa - oficjał Rokitnicki, liczne duchowieństwo, wierni i 9 ojców reformatów; nie przybyli tylko dominikanie. Fundusz potrzebny na wybudowanie drewnianego kościoła i klasztoru zapewnili ks. Ignacy Lasocki - kanonik włocławski i bp Kanigowski. W trakcie prac budowlanych zakonnicy uczęszczali do kościoła św. Ducha, nieopodal fary. Pół roku później, 1 stycznia 1756, drewniany kościółek poświęcił kan. Łukasz Czernicki w obecności fundatorki Lasockiej i odprawił w nim pierwsze nabożeństwo. Jednocześnie wznoszono pomieszczenia klasztorne i już 30 maja tegoż roku odbyła się uroczystość wprowadzenia REFORMATÓW do nowego drewnianego budynku. Przewodniczył jej bp Kanigowski, który uprzednio poświęcił klasztor i dzwonnicę z dwoma dzwonami o imionach św. Jan Chrzciciel i św. Franciszek. Uroczysta procesja pod przewodnictwem biskupa wyruszyła z katedry, uczestniczyło dziewiętnastu reformatów, benedyktyni, jezuici, norbertanie (bez dominikanów), kanonicy katedralni i kolegiaccy, wikariusze, dygnitarze świeccy, wierni. Przemarszowi towarzyszyła orkiestra, dzwony, strzelano na wiwat z broni palnej. Sumę pontyfikalną w kościółku reformackim celebrował bp Kanigowski, a kazanie głosił ojciec Piotr Skoczyński, komisarz fundacji.
W dniu 24 czerwca 1758 r. ks. Rokitnicki, późniejszy sufragan płocki, poświęcił kamień węgielny pod nowy murowany kościół pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela. Budowa trwała 13 lat, poświęcenia DOMU BOŻEGO dokonał 12 czerwca 1771 r. gwardian, o. Leoncjusz Węgrzynowicz, zaś konsekrował świątynię 14 czerwca 1789 r. bp Wojciech Gadomski, sufragan płocki.
