16 marca

Śmierć wytrąciła mu pióro z ręki… O. FLORENTY SZCZEPANIK

W Zakopanem, w zakładzie hr. Zamoyskiej, dnia 16 marca [1916 r.], zgasł długą chorobą zwątlony o. Florenty Szczepanik. Urodził się 10 kwietnia 1871 r. w Brzeziu, koło Bochni. Po ukończeniu nauk gimnazjalnych w Krakowie, w roku 1888 zapukał do furty naszego klasztoru, prosząc z wielką pokorą o przyjęcie go do zakonu. Prośbie jego stało się zadość, został przyjęty i odesłany do Wieliczki dla odbycia nowicjatu, po ukończeniu którego wrócił do Krakowa na studia teologiczne. Na kapłana został wyświęcony w roku 1894, a wkrótce potem został przeniesiony do Przemyśla, a stamtąd do Rawy Ruskiej, gdzie w tamtejszej szkole objął katecheturę. Niebawem jednak z powodu wytężonej pracy w szkole nabawił się piersiowej choroby… I odtąd życie śp. o. Florentego było jednym pasmem cierpienia i mocowania się z chorobą. Dla poratowania zdrowia przebywał to w Kalwarii Zebrzydowskiej, to w Zakopanem, to wracał na jakiś czas do klasztoru, aby po pewnym czasie wrócić znowu do Zakopanego, gdzie w ciągu kilku lat ostatnich przebywał stale w zakładzie hr. Zamojskiej, która opiekowała się nim, jak tylko matka może opiekować się swym dzieckiem. Śp. o. Florenty krzyż swój znosił po chrześcijańsku, cicho i z zupełnym poddaniem się woli Bożej. Znał dobrze stan swego zdrowia i wiedział, że śmierć skrada się cicho ku niemu, jednakże nie tracił ani na chwilę pogody ducha i nie zaniedbywał pracy aż do ostatnich chwil życia. Nie mogąc z powodu swojej choroby pracować na ambonie lub w konfesjonale, chwycił za pióro i pisał lub tłumaczył pobożne dziełka, które wydał pod tytułem „Biblioteki franciszkańskiej”, a spora jest liczba tomików tejże biblioteki, bo 28.  (…) On założył też „Posłańca św. Antoniego” i do ostatniej chwili zasilał go swoimi artykułami. (…) Rzec można o nim śmiało, że dopiero śmierć oderwała go od pracy, która tak ukochał, i wytrąciła mu pióro z ręki. Jakiż więc piękny przykład cichości, pogody umysłu, poddania się woli Bożej i ukochania pracy pozostawił nam śp. o. Florenty. Jak żył cicho, tak cicho, opatrzony św. Sakramentami zasnął snem śmierci, do której dawno był przygotowany…

Tyle o nim mogli dowiedzieć się czytelnicy „Posłańca św. Antoniego” z nekrologu napisanego zapewne ręką ówczesnego redaktora naczelnego, o. Ireneusza Kmiecika. Cóż dodać? Imię z chrztu – Stanisław; nowicjat w PROWINCJI GALICYJSKIEJ pod wezwaniem Matki Bożej Bolesnej rozpoczął 27 września 1888 roku; śluby wieczyste złożył 1 października 1892 r. w Krakowie; sakrament kapłaństwa otrzymał z rąk sufragana przemyskiego, bpa Jakuba Glazera 15 lipca 1894 r. w krakowskim kościele seminaryjnym pw. Nawrócenia św. Pawła Apostoła. W Rawie Ruskiej mieszkał od roku 1897, obowiązki katechety przejął rok później… Po 1900 należał do wspólnot klasztornych w Krystynopolu, Samborze, Kalwarii Zebrzydowskiej; zawsze z zaznaczeniem rezydencji w Kuźnicach (jako kapelan) lub w Zakopanem. Od roku 1911 aż do samej śmierci należał do wspólnoty klasztoru w Sądowej Wiszni, przez pierwsze trzy lata jako wikary konwentu… Najczęściej jednak z powodu choroby był tam nieobecny. Serię wydawniczą „Biblioteka Franciszkańska” zapoczątkował w roku 1910. Czytelnikowi polskiemu przybliżył postaci świętych: Franciszka, Antoniego, Klary, Katarzyny Bolońskiej, Weroniki Juliani, Joanny d’Arc, Idziego z Asyżu, Elżbiety Węgierskiej; pisał o modlitwie, rozmyślaniu, postępie duchowym, ubóstwie, ćwiczeniu się w obecności Bożej…  Opracował i wydał pierwszy w języku polskim krytyczny przekład pism św. Franciszka (Kraków 1912). W latach 1911-14 wydawał „Kalendarz Franciszkański” z przeznaczeniem dla członków Trzeciego Zakonu. W roku 1912 zaczął wydawać miesięcznik „Posłaniec św. Antoniego z Padwy” i był jego pierwszym redaktorem…

I jeszcze kilka słów o tej, która opiekowała się nim jak matka… Hr. Jadwiga z Działyńskich Zamoyska, urodzona w roku 1831, żona generała Władysława Zamoyskiego, działaczka społeczna, założycielka Szkoły Domowej Pracy Kobiet (najpierw w Kórniku, potem ostatecznie w zakopiańskich Kuźnicach). Naczelnym hasłem Zakładu była potrójna praca: duchowa, fizyczna i umysłowa. Napisała szereg dzieł o tematyce religijno-wychowawczej. Zmarła w Kórniku 4 listopada 1923 r. W dniu 27 listopada 2012 roku Kuria Metropolitalna w Poznaniu oficjalnie wszczęła proces beatyfikacyjny (od tego momentu przysługuje jej miano Służebnicy Bożej), a 22 lipca 2022 r. Sejm Rzeczypospolitej ogłosił rok 2023 „Rokiem Jadwigi Zamoyskiej”.