13 marca
MNÓSTWO PROWINCJAŁÓW… i dwaj spośród nich z czasów POWSTANIA STYCZNIOWEGO…
Są dni, kiedy wspominamy rocznicę śmierci dwóch i więcej byłych lub aktualnych prowincjałów reformackich. I trudno się temu dziwić, skoro było ich wielu. W samej prowincji małopolskiej sześćdziesięciu trzech, do tego jeszcze czterech kustoszy; sześćdziesięciu ośmiu w prow. wielkopolskiej (i trzech kustoszy), trzydziestu czterech w pruskiej, siedmiu w ruskiej (i czterech kustoszy), piętnastu w galicyjskiej, pięciu w Niepokalanego Poczęcia NMP i dziewiętnastu kustoszy w trzech różnych kustodiach. Razem DWUSTU SIEDEMNASTU, nie licząc wikariuszy prowincjalnych, pełniących najwyższy urząd w prowincji po śmierci lub rezygnacji prowincjała… oraz przełożonych obecnej Prowincji Matki Bożej Anielskiej… i nie zapominając także, że niektórzy pełnili ten urząd kilka razy (nawet w różnych prowincjach…), co w podanej statystyce zostało uwzględnione...
W dniu 13 marca, w różnych latach, pożegnali się z tym światem dwaj byli ministrowie różnych prowincji, którzy sprawowali swój urząd prawie dokładnie w jednym czasie: Paweł Stopiński w PROWINCJI WIELKOPOLSKIEJ (1860-63) i Konrad Pokojski w PROWINCJI NIEPOKALANEGO POCZĘCIA NMP w zaborze pruskim (1861-64).
Pierwszy z nich urodził się 5 czerwca 1820 r. w Warszawie. Na chrzcie św. otrzymał imię Andrzej. Mając 16 lat wstąpił do Reformatów PROWINCJI WIELKOPOLSKIEJ i 30 czerwca 1836 r. rozpoczął nowicjat w Wieluniu. Studia odbywał w Brzezinach oraz w Warszawie, gdzie 21 czerwca 1839 r. złożył śluby uroczyste, w roku 1843 otrzymał święcenia kapłańskie. Często powierzano mu urząd kaznodziei, misjonarza i prefekta misji. Gwardianem był w Kaliszu (2 lata), Lutomiersku (rok) i w Warszawie (5 lat). Pełnił obowiązki sekretarza Prowincji (1853-54). W latach 1854-57 był definitorem, od 1857-60 i 1863-64 kustoszem, od 1860-63 PROWINCJAŁEM. Kierował PROWINCJĄ w trudnych i niespokojnych latach przed wybuchem POWSTANIA STYCZNIOWEGO oraz w pierwszych miesiącach walk powstańczych. Zmuszony został do opuszczenia Warszawy w r. 1865 i odtransportowany do klasztoru etatowego w Lutomiersku; po dwóch latach przeniesiono go do Jędrzejowa, a po kolejnych trzech wskutek skasowania tamtejszego klasztoru – do podominikańskiego klasztoru w Wysokim Kole. Zmarł 13 marca 1873 r. w radomskim szpitalu pw. św. Kazimierza. Zakonnik to zasłużony, cieszący się poważaniem współbraci…
Drugi , z chrztu świętego Tomasz, przyszedł na świat 29 grudnia 1809 r. w Mikołajkach k. Nowego Miasta Lubawskiego. Do PRUSKIEJ PROWINCJI REFORMATÓW wstąpił w roku 1829. Nowicjat odbywał w Żurominie; studiował w Zarębach Kościelnych, Włocławku i Płocku. Śluby wieczyste złożył 20 stycznia 1832, równo rok później przyjął święcenia kapłańskie. Pracował w różnych klasztorach, m. in. we Włocławku, gdzie w latach 1843-45 był kaznodzieją katedralnym. Przez trzy lata był sekretarzem Prowincji (1846-49), a następnych cztery posługiwał w sanktuarium maryjnym w Łąkach Bratiańskich. Klasztor ten, jako jeden z dwóch tej PROWINCJI, znajdował się w zaborze pruskim. Po roku 1850 pojawiła się szansa odrodzenia tam REFORMATÓW. W roku 1853 zwrócono im klasztor w Miejskiej Górce i właśnie tam został skierowany o. Pokojski z powierzonym mu urzędem magistra nowicjatu. Rok później objął przełożeństwo w Poznaniu w pokarmelitańskim klasztorze Bożego Ciała. W roku 1855 utworzona została Prowincja Niep. Pocz. NMP w Prusach i Wielkim Księstwie Poznańskim. O. Konrad przez dziewięć lat pełnił w niej urząd definitora (1855-61 i 1870-73). W roku 1861 został wybrany prowincjałem. Rezydował w Wejherowie, gdzie nieco wcześniej był gwardianem. Następne lata spędził w Osiecznej i Miejskiej Górce z funkcją archiwisty prowincjalnego. Po skasowaniu klasztorów przez rząd pruski w r. 1875, nie udał się, jak wielu z jego współbraci, na emigrację. Pozostał jako rezydent w pobliskim Jutrosinie, gdzie pomagał w duszpasterstwie prowadzonym przy filialnym kościele św. Krzyża (tamtejszy kościół parafialny spłonął w r. 1805)… Tam też zmarł 13 marca 1885 r.
