23 maja

UCZYŁ JAK ZWYCIĘSKO UCIEC OD ŚWIATA DO ZAKONU ŚWIĘTEGO… (victoriose fugiens a mundo ad Religionem sacram) … o. WACŁAW TŁUBICKI

Wstąpił o Zakonu Braci Mniejszych Obserwantów (BERNARDYNÓW) prowincji wielkopolskiej 26 września 1735 r. Siedem lat później, już jako diakon, student teologii w Poznaniu, przeszedł do REFORMATÓW PROWINCJI WIELKOPOLSKIEJ. Po wymaganym prawem rocznym zastanowieniu się, które odbywał w klasztorze nowicjackim w Osiecznej, został do tejże PROWINCJI formalnie przyjęty. Zapewne też w niedługim czasie otrzymał święcenia kapłańskie.

W roku 1750, po wyodrębnieniu z PROWINCJI WIELKOPOLSKIEJ nowej, tzw. PRUSKIEJ PROWINCJI, został jej członkiem.

Przez wiele lat był lektorem filozofii, teologii i prawa kanonicznego; także ok. roku 1777 magistrem nowicjatu w Siennicy. Praca dydaktyczna zaowocowała napisaniem wydanych drukiem książek z dziedziny dialektyki i ascetyki zakonnej (między innymi: Compendium Regularum Dialecticarum in brevem summulam i Magisterium Vitae Christiano Religiosae in quo victoriose fugiens a mundo ad Religionem sacram, primum Aspirans post Novitius, tandem Novellus professus).

Powierzano mu wyższe urzędy zakonne. Był kolejno definitorem (1762-65), kustoszem czyli zastępcą prowincjała (1768-71) i wreszcie prowincjałem w trudnych latach 1780-83, gdy kilka klasztorów wskutek pierwszego rozbioru Polski znalazło się pod panowaniem pruskim. W roku 1767 definitorium generalne zleciło mu misję komisarza generalnego (wizytatora) WIELKOPOLSKIEJ PROWINCJI REFORMATÓW. Zmarł 23 maja 1788 roku wskutek wysokiej gorączki, z którą powrócił do klasztoru płockiego z posługi duszpasterskiej…