11 kwietnia
O. ZYGMUNT JANICKI – „jeden z najczcigodniejszych polskich Kapłanów”.
Janicki Ludwik (w zakonie o. Zygmunt) urodził się 24 grudnia 1867 r. na krakowskim przedmieściu Smoleńsk. Wielicki nowicjat GALICYJSKIEJ PROWINCJI REFORMATÓW rozpoczął 25 sierpnia 1883 r. Śluby uroczyste złożył 17 grudnia 1887 r. w Krakowie, jako student filozoficzno-teologicznego kolegium Jezuitów. Święcenia kapłańskie otrzymał 15 lipca 1889 r. w krakowskiej katedrze. [W biografiach podawana jest mylnie data 15 sierpnia; podobnie też data przyjęcia do zakonu, 16 sierpnia, uznawana jest za dzień rozpoczęcia nowicjatu i tym samym życia zakonnego, co nie jest zgodne z zapisem w księdze nowicjackiej...]
Po święceniach pozostał w krakowskim klasztorze św. Kazimierza jako kaznodzieja i instruktor braci laików. W roku 1891 powierzono mu urząd dyrektora III Zakonu św. Franciszka, a dwa lata później gwardiana. Ta ostatnia nominacja spotkała się ze sprzeciwem części zakonników, zarzucających zbyt młody wiek przełożonego tak znacznego klasztoru. Dlatego też w roku 1896 otrzymał nominację na gwardiana klasztoru w Kętach, gdzie oprócz obowiązków przełożonego przyjął etat katechety w szkole rolniczej w Kobiernicach i zajmował się III Zakonem jako dyrektor miejscowej wspólnoty. Po dwóch latach, przede wszystkim na wyraźne życzenie społeczeństwa Krakowa, doceniającego jego wielki talent kaznodziejski, powrócił na poprzedni urząd i pozostał na nim przez kolejnych 13 lat. W tym czasie zainicjował i przeprowadził budowę kaplicy Pana Jezusa Miłosiernego. W latach 1906-08 uczestniczył w akcji misyjnej ma terenach Królestwa Polskiego, Wołynia, Podola i Ukrainy, wygłaszając wraz z innymi szereg serii misji ludowych i rekolekcji w tamtejszych parafiach. Udawał się też z posługą słowa za ocean – do Stanów Zjednoczonych (1912 r.).
W latach 1902-11 był wicekomisarzem, a następnie do roku 1923 komisarzem Ziemi Świętej na Polskę. W roku 1906 rozpoczął wydawanie kwartalnika, a od 1912 miesięcznika „Głos Ziemi Świętej”, zorganizował trzy polskie pielgrzymki do Ojczyzny Chrystusa w latach 1907, 1909 i 1914. Opracował następnie i wydał drukiem wspomnienia z tychże. Rozpowszechniał Dzieło Pomocy Ziemi Świętej – Stowarzyszenia „Armia Krzyża Świętego”, powołane do życia w roku 1902 w Krakowie. Był także organizatorem i uczestnikiem dwóch jubileuszowych pielgrzymek do Rzymu (w 1900 i 1925 r.).
Wielkie zasługi położył w dziele ożywienia i propagowania tercjarstwa franciszkańskiego. Był między innymi inicjatorem i przewodniczącym I Polskiego Kongresu Tercjarskiego we Włocławku w roku 1919; powołał do życia Radę Główną III Zakonu w Polsce i był jej pierwszym prezesem; działał w komitecie przygotowującym jubileuszowe uroczystości 700-lecia śmierci św. Franciszka w roku 1926. Wdzięczni tercjarze ufundowali mu pośmiertną tablicę pamiątkową, która wmurowana została w ścianę wspomnianej wyżej kaplicy Pana Jezusa Miłosiernego. Jego działalność przekraczała mury kościołów i klasztorów. Był radnym miasta Krakowa i kapelanem „Sokoła” – organizacji sportowej i patriotycznej, sprawował też patronat nad Klubem Mieszczańskim…
W roku 1899 został mianowany przez zarząd generalny zakonu definitorem nowoutworzonej „bernardyńsko-reformackiej” Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP w Galicji. Od roku 1905 pełnił urząd kustosza, a gdy wcześniej zjednoczone prowincje znowu się podzieliły (w roku 1911) pozostał na tym stanowisku w Prowincji Matki Bożej Anielskiej, w roku zaś 1914 wybrany został jej prowincjałem. Urzędowanie zakończył w roku 1924. W latach 1914-1923 łączył tę funkcję z urzędem komisarza generalnego (w randze prowincjała) Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP (obecnie Wniebowzięcia NMP).
W ostatnich latach życia, od roku 1924, piastował urząd gwardiana w Wieliczce, gdzie też zmarł 11 kwietnia 1929 r. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
W nekrologu zamieszczonym w „Wiadomościach Tercjarskich” przeczytać możemy:
Uczestnicy zjazdów tercjarskich (…) wynosili wrażenie nigdy niezapomniane z przemówień śp. o. Janickiego, przemówień tak prostych, a zarazem tak potężnych, pełnych ducha Bożego, umiejących wzorem naszego Serafickiego Ojca poruszać to, co jest najszlachetniejsze na dnie serc człowieczych. Od tego Bożego Męża wiała świętość. Ufność wielką budziła Jego niepospolita trafność sądów i jasność myśli. (…) Był to jeden z najczcigodniejszych polskich Kapłanów.
