21 kwietnia

KLASZTOR GÓRECKI… Rocznica położenia kamienia węgielnego pod budowę kościoła…

W historii reformatów na ziemiach polskich ważnym i znamiennym był fakt, że już kilka tygodni po oficjalnym zezwoleniu na osiedlenie się REFORMATÓW w Polsce, a jeszcze przed kapitułą i ustanowieniem struktur (kustodii) komisarz apostolski, o. Aleksander Patawin przyjął kilka fundacji. Bezpośrednio po zakliczyńskiej, w diecezji krakowskiej (w czerwcu 1622 roku), z rąk Adama Olbrachta Przyjemskiego, oboźnego koronnego, późniejszego kasztelana gnieźnieńskiego, otrzymał dwie następne, tym razem w diecezji poznańskiej: w MIEJSKIEJ GÓRCE i OSIECZNEJ, które stały się zalążkiem KUSTODII, a z czasem PROWINCJI WIELKOPOLSKIEJ.

Już 2 sierpnia 1622 r.  zakonnicy wprowadzeni zostali do kościółka pod wezwaniem św. Krzyża w Miejskiej Górce koło Rawicza, podarowanego im przez miejscowego proboszcza, ks. Szymona Góreckiego, i rozpoczęto zakładanie fundamentów pod klasztor. Dziewięć lat później bp Jan Baykowski, sufragan poznański, konsekrował tam drewniany kościół i trzy ołtarze.

W roku 1694 kongregacja PROWINCJI WIELKOPOLSKIEJ, biorąc pod uwagę duże zniszczenie tamtejszego drewnianego konwentu wskutek corocznych wylewów rzeczki Dąbroczni, postanowiła podjąć budowę murowanego klasztoru w bardziej dogodnym miejscu. Rok później rozpoczęły się prace na wzniesieniu Goruszki, finansowane przez Mikołaja Świnarskiego i Franciszka Wilkońskiego.

W dniu 21 kwietnia 1739 r. o. Ludwik Janowski, ex-prowincjał (1731-34), położył kamień węgielny pod budowę kościoła, aktu konsekracji którego (wraz z trzema ołtarzami) dopełnił sufragan poznański, bp Józef Tadeusz de Kiekrz Kierski 3 maja 1745 roku.

Władze pruskie zlikwidowały klasztor w roku 1830 (1833?); budynki przeszły na własność  skarbu państwa (według innych źródeł – gminy katolickiej, zapewne po roku 1843)… Pozostawały one początkowo niezamieszkałe (aczkolwiek w jednej z historii tego miejsca zapisano informację, że ostatni zakonnik zakończył  tam życie w roku 1839, co nie znajduje potwierdzenia w spisach zmarłych reformatów…), później zostały zajęte przez pastora protestanckiego(?) lub też ludzi świeckich; przeznaczone były także na szpital (przytułek dla sześciu biednych starców), gdy takowy, znajdujący się w mieście, ucierpiał wskutek pożaru w roku 1843… W kościele od czasu do czasu miejscowy proboszcz odprawiał nabożeństwa. Całkowity zarząd obiektem poklasztornym został przekazany władzy duchownej w roku 1849. Cztery lata później książę August Sułkowski, dziedzic Miejskiej Górki, na prośbę arcybiskupa Leona Przyłuckiego, odkupił klasztor od parafii, wykwaterował świeckich mieszkańców (dla starców wybudował nowy szpital) i przeprowadził niezbędne remonty. Reformaci, przybyli z Wejherowa, przejęli zarząd klasztorem 3 października 1853 roku; dwa lata później konwent w Goruszkach wszedł w skład nowo erygowanej PROWINCJI NIEPOKALANEGO POCZĘCIA NMP w Prusach i Wielkim Księstwie Poznańskim. Początkowo był siedzibą prowincjała. Mieściło się tam również studium filozofii i historii Kościoła.

W roku 1875, w czasie tzw. kulturkampfu, klasztor ponownie zlikwidowano, mieszkali w nim jednak cały czas zakonnicy (między innymi zmarł tam w roku 1888 o. Pacyfik Bydłowski, były prowincjał i definitor generalny zakonu). Oficjalnie franciszkanie powrócili do Miejskiej Górki w 1923 r. Dziś jest w posiadaniu Prowincji Wniebowzięcia NMP (panewnickiej) i pełni funkcję domu nowicjackiego, kościół zaś jest szczególnym miejscem kultu i SANKTUARIUM ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU.