17 lutego

Z JEZUITY REFORMAT… o. Nazariusz Antoni Łepkowski OFM

Wspomnienie to dotyczy naszego współbrata z PROWINCJI RUSKIEJ pod wezwaniem MATKI BOŻEJ BOLESNEJ, której historia jest mało znana… a szkoda, bo właśnie ta PROWINCJA (wcześniej KUSTODIA) dała w roku 1746 początek naszej obecnej, o czym zgodnie świadczą wszystkie międzywojenne schematyzmy… A już zupełnie nieznane są dzieje KUSTODII św. ANNY… Może w tych opracowaniach uda się choć częściowo owe braki uzupełnić…

Rzadko krzyżowały się oficjalne drogi JEZUITÓW I REFORMATÓW, a bodaj jedyny wypadek, gdy dawny długoletni syn św. Ignacego Loyoli został synem św. Franciszka w REFORMACKICH PROWINCJACH NA ZIEMIACH POLSKICH, dotyczy tego, który dokładnie 245 lat temu złożył profesję na Regułę Serafickiego Ojca, o. Nazariusza Łepkowskiego OFM (w opracowaniach jezuickich – Łebkowskiego). Z chrztu świętego Antoni, przyszedł na świat 12 czerwca 1731 r. na Rusi Czerwonej. Mając lat 21 wstąpił do Towarzystwa Jezusowego w Krakowie; ok. roku 1760 otrzymał święcenia kapłańskie. Był profesorem retoryki w kolegiach: włodzimierskim, przemyskim i kamienieckim oraz j. łacińskiego we lwowskim a od 1771 prefektem szkół w Samborze. Tam najprawdopodobniej zastał go kasata zakonu w r. 1773.

Cztery lata później poprosił o przyjęcie do RUSKIEJ PROWINCJI REFORMATÓW i w dniu 28 lipca, z nowym imieniem NAZARIUSZ, rozpoczął w Sądowej Wiszni nowicjat. Zarząd Prowincji skrócił mu ten okres formacji i niewiele ponad pół roku później, 17 lutego 1778 r. złożył profesję uroczystą. Skierowany został do pracy na Wołyń, gdzie Prowincja Ruska miała dwa klasztory – w Krzemieńcu i Dederkałach Wielkich. Bywał tam kaznodzieją (także przez rok w Chełmie), lektorem teologii moralnej, magistrem nowicjatu (pięć lat), wikarym i gwardianem (pięć lat w Dederkałach i trzy w Krzemieńcu). Sprawował także wyższe urzędy w KUSTODII ŚW. ANNY, które wspomniane już konwenty wraz z klasztorem w Żorniszczach utworzyły w r. 1784. Był przez jedenaście lat definitorem (trzykrotnie), kustoszem (1803-05) i wikariuszem Kustodii (czyli zarządzającym nią po śmierci kustosza, o. Kazimierza Turczyńskiego OFM, w latach 1806-07). Ze swej strony biskup łucki powierzył mu urząd egzaminatora spowiedników, z którego w ostatnich latach życia zrezygnował z powodu postępującej ślepoty i ogólnej słabości. Zmarł w Dederkałach Wielkich 5 grudnia 1816 r.

W pośmiertnym wspomnieniu współbracia w kronice klasztornej napisali: „Wiódł wzorowe życie zakonne, drogą świętości postępował”.