28 kwietnia
28 kwietnia 1911 r. „ZMARTWYCHWSTANIE PROWINCJI”…
Papież Leon XIII konstytucją apostolską „Felicitate quadam” z 4 października 1897 r. zniósł odrębności istniejące w Zakonie Braci Mniejszych Obserwantów, łącząc obserwantów (bernardynów), reformatów, alkantarystów i rekolektów w jeden organizm. Dwa lata później, 26 września 1899 roku, minister generalny zakonu Alojzy Lauer podpisał dekret, mocą którego połączone zostały prowincje obserwancka (bernardyńska) i reformacka w Galicji oraz mianowany zarząd. Zjednoczona prowincja nosiła tytuł Niepokalanego Poczęcia NMP.
Lata tak zwanej „unii leoniańskiej” naznaczone były pozytywnymi zjawiskami, przede wszystkim osiągnięciami w pracy duszpasterskiej, ale także napięciami i nie zaowocowały praktycznym zbliżeniem czy zjednoczeniem braci. Dla dawnych reformatów dominacja liczniejszych bernardynów i nie liczenie się ze słusznymi prawami „mniejszości” stanowiła zrozumiały ciężar i postrzegana była raczej negatywnie. Nic więc dziwnego, że przy pierwszej zdarzającej się okazji podjęli oni zdecydowane kroki mające na celu odłączenie się i powrót do stanu sprzed roku 1899.
W urzędowym organie zakonu „Acta Ordinis Fratrum Minorum” z miesiąca lutego 1911 r. zamieszczony został dekret rozłączenia pięciu prowincji włoskich w granicach, jakie miały przed złączeniem prowincje obserwantów i reformatów. Galicyjscy reformaci, idąc za wskazaniami swoich włoskich współbraci, rozpoczęli wprost u Stolicy Apostolskiej swoje starania; podobnie uczyniło szereg kolejnych prowincji włoskich. Dzięki osobistemu poparciu sprawy przez Papieża Piusa X oraz prefekta Kongregacji dla Zakonników, kard. Vives y Tuto, kapucyna, a także pracownika tejże kongregacji, włoskiego reformata o. Józefa Ercole, nastąpił rozdział prowincji we Włoszech oraz w Galicji, w granicach, jakie posiadały w roku 1899. Stosowny dekret „Sanctissimus Dominus” podpisał św. Pius X dnia 28 kwietnia 1911 r. Dawna reformacka prowincja Matki Bożej Bolesnej otrzymała jako patronkę Matkę Bożą Anielską. Jednocześnie mianowany został zarząd: o. Joachim Maciejczyk, prowincjał, o. Zygmunt Janicki, kustosz, o. Eustachy Werner, o. Edward Soczek, o. Cyprian Firszt i o. Walerian Gawędziński – definitorzy. W składzie PROWINCJI znalazły się klasztory we Lwowie, Zakliczynie, Wieliczce, Bieczu, Krakowie, Przemyślu, Jarosławiu, Kętach, Rawie Ruskiej i Sądowej Wiszni (kolejność według Schematyzmu z roku 1912; jako pierwszy klasztor będący siedzibą prowincjała, dalsze – chronologicznie, zgodnie z datą fundacji). W porównaniu z rokiem 1899 zabrakło rezydencji w Wicyniu, którą bracia opuścili w roku 1909. Zostały natomiast włączone dwie tzw. expozytury parafialne: w Kleparowie (od 1909 r., zależna od klasztoru lwowskiego) i w Bronowicach Wielkich (od 1909 r., zależna od konwentu krakowskiego).
Dawna reformacka prowincja odrodziła się mocno osłabiona personalnie. O ile w roku 1899 liczyła 151 zakonników, włącznie z nowicjuszami, o tyle w 1911 tylko 120 (wg danych o. Anzelma Szteinke; wg moich obliczeń zrobionych na podstawie wyżej wymienionego Schematyzmu jeszcze mniej, bo 112).
Trwałą materialną pamiątką tego wydarzenia jest tablica wmurowana w grotę z figurą Chrystusa Króla, znajdującą się przy murze klasztoru krakowskiego o treści następującej: Na pamiątkę zmartwychwstania naszej zakonnej prowincji 28 kwietnia 1911. W roku 1961 uroczyście obchodzono 50-lecie odrodzenia Prowincji, opracowana też została, pozostająca do dziś w maszynopisie, księga pamiątkowa. Św. Pius X w dniu 18 stycznia 1963 r. został ustanowiony drugim patronem Prowincji…
