18 czerwca
„Przełożony, który czuwał nad życiem duchowym wspólnoty”… o. JOACHIM MACIEJCZYK (100-lecie śmierci)
Feliks Maciejczyk, w zakonie o. Joachim, urodził się 21 sierpnia 1842 roku w Kańczudze k. Oświęcimia. Po ukończeniu czterech klas szkoły głównej w Kętach kontynuował przez dwa lata naukę w Kolegium Serafickim w Jarosławiu. W dniu 25 sierpnia 1860 roku wstąpił w Rawie Ruskiej do GALICYJSKIEJ PROWINCJI REFORMATÓW pod wezwaniem Matki Boskiej Bolesnej. Rok później złożył śluby czasowe. Następnie w Przemyślu skończył gimnazjum i tamże w roku 1863 rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym. Wkrótce przeniósł się do Instytutu Teologicznego dla Zakonników we Lwowie. Profesję uroczystą złożył 23 grudnia 1865 roku, a 19 marca roku następnego przyjął święcenia kapłańskie.
Po sfinalizowaniu studiów na Wydziale Teologicznym UJ w Krakowie, w klasztorze w tymże mieście był kaznodzieją i nauczycielem wewnętrznego gimnazjum. Od 1871 do 1873 sprawował urząd gwardiana w Przemyślu, potem w Jarosławiu (1873–1878) i w Wieliczce (1878–1882). Jednocześnie w latach 1875–1878, 1881–1882 wchodził jako definitor do zarządu prowincji. Po rezygnacji prowincjała Wawrzyńca Cieplińskiego z urzędu 25 maja 1882 roku wybrano go wikariuszem prowincji, a na kapitułach prowincji w latach 1884, 1887, 1890 prowincjałem. Od 1893 do 1896 był zastępcą prowincjała – kustoszem, a w latach 1896–1899 sekretarzem prowincji. Równocześnie pełnił obowiązki gwardiana klasztoru w Wieliczce (1893–1899).
W 1899 roku, na mocy konstytucji apostolskiej Felicitate quadam Leona XIII z 1897 roku, znoszącej odrębności w Zakonie Braci Mniejszych, nastąpiło połączenie galicyjskiej prowincji reformatów z analogiczną prowincją bernardyńską. Został wówczas kustoszem zjednoczonej Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP (1899–1902) i magistrem kleryków w klasztorze św. Andrzeja we Lwowie. Od 14 lutego 1902 roku stał na czele Komisariatu Ziemi Świętej utworzonego dla Galicji i pełnił ten obowiązek do roku 1911. W ramach Dzieła Pomocy Ziemi Świętej zorganizował już w 1902 roku stowarzyszenie „Armia Krzyża Świętego”, którego członkowie wspierali Ziemię Jezusa modlitwą i ofiarami. Podczas I Pielgrzymki do Ziemi Świętej w 1907 roku odznaczono go złotym Krzyżem Pielgrzymim w uznaniu za pracę na rzecz Ziemi Świętej. W latach 1902–1911 mieszkał w klasztorze Najświętszej Rodziny we Lwowie, początkowo jako gwardian (1902–1905).
Gdy w 1911 roku doszło do rozdzielenia prowincji w dawnych granicach, stanął na czele Prowincji Matki Bożej Anielskiej (1911–1914). W tym też czasie, 21 lutego 1913 roku został komisarzem generalnym Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP w zaborze pruskim. Urząd ten sprawował do końca swej kadencji prowincjalskiej. W latach 1914–1921 był kustoszem prowincji, będąc równocześnie gwardianem we Lwowie (1914–1916), magistrem kleryków w Krakowie (1916–1918) oraz gwardianem tamże (1919–1920). Zmarł 18 czerwca 1923 roku w Krakowie i został pochowany w grobowcu zakonnym na Cmentarzu Rakowickim.
Był to zakonnik wielkiego formatu, który ściśle współpracując z ministrem generalnym, o. Bernardynem Dal Vago, utrwalił życie wspólne w prowincji, przyczyniając się w decydujący sposób do jej odnowienia. Jako przełożony nie tyle poświęcał się administracji klasztorem, ale przede wszystkim czuwał nad życiem duchowym i pracą wspólnoty. Był bardzo zatroskany o rozwój życia duchowego braci laików, pozostając zawsze ich serdecznym przyjacielem i opiekunem. Jego staraniem zostały przełożone na język polski i wydane podstawowe dokumenty i publikacje dotyczące życia duchowego i franciszkańskiego…
