29 lipca
Br. MATEUSZ OSIECKI – NAJWYBITNIEJSZY ARCHITEKT I BUDOWNICZY W REFORMACKIM HABICIE…
Prawdopodobnie pochodził z Poznańskiego. Nazwisko wskazywałoby na Osieczną jako miejsce urodzenia.
Wstąpił do WIELKOPOLSKIEJ PROWINCJI REFORMATÓW 10 października 1693 r. w Osiecznej. Tam odbył nowicjat i złożył śluby zakonne. Był bratem zakonnym bez święceń kapłańskich, choć w źródłach nazywano go księdzem Architektem bądź księdzem Mateuszem. Brak pełnych danych o klasztorach, w których przebywał. Z pewnością mieszkał w Węgrowie, Białej (Podlaskiej) i Boćkach; zapewne także i tam, gdzie zaangażowany był w budowę lub remonty klasztorów.
Najwcześniejsze informacje o jego działalności pochodzą z lat 20. XVIII w., choć musiał być już wcześniej kierowany do prac związanych z inwestycjami budowlanymi realizowanymi przez zakon. Być może doświadczenie zawodowe zdobywał przy budowie kościoła i klasztoru w Węgrowie, wznoszonych w latach 1697-1715. W 1719 r. nadzorował remont sklepienia w sanktuarium w Łąkach Bratiańskich. W latach 1710-1723 kierował budową kościoła w Woźnikach.
Pierwszym samodzielnym dziełem realizowanym wg własnego projektu była Kaplica Żołnierska wznoszona przy kościele klasztornym w Kaliszu w latach 1728-1731 z fundacji Piotra Sokolnickiego, chorążego poznańskiego. Niewykluczone, że projekt obejmował również wyposażenie jej wnętrza.
Przypisuje mu się nadzór nad budową kościołów w Choczu i Koninie (od roku 1733). W 1736 r. miał kierować budową nawy kościoła w Łabiszynie, a od 1739 r. świątyni w Miejskiej Górce.
Najważniejszą realizacją kompleksowo zaprojektowaną przez niego i budowaną pod jego kierunkiem jest zespół kościelno-klasztorny w Boćkach, wznoszony w latach 1726-1741 z fundacji Franciszka Józefa Sapiehy. Jego autorstwa jest także projekt snycerskiego wyposażenia tej świątyni, które stało się wzorcowym dla kościołów PROWINCJI tak WIELKOPOLSKIEJ jak i PRUSKIEJ.
Wykonywał prace dla zleceniodawców świeckich, którzy byli dobrodziejami reformatów. Jako nadworny budowniczy Franciszka Józefa Sapiehy kierował rozbudową jego rezydencji, budową mostów i ratusza w Janikowie; pracował też nad koncepcją urbanistyczną Bociek. Z jego usług korzystał Karol Stanisław Radziwiłł, kanclerz wielki litewski, wdowa po kanclerzu, Anna z Sanguszków Radziwiłłowa oraz Sanguszkowie z Lubartowa.
Współpracował z prowincjałem paulinów na Jasnej Górze, o. Konstantym Moszyńskim (1725 r.); występował w charakterze rzeczoznawcy przy ocenie stanu technicznego kościoła w Leśnej Podlaskiej (1727 r.); zaangażowany był w odbudowę, zniszczonej wskutek pożaru, katedry w Łucku (po 1725 r.).
Zajmował się także projektowaniem architektury okazjonalnej, m.in. dekoracji na koronację obrazu Matki Boskiej u dominikanów w Podkamieniu (1727 r.), u bazylianów w Żyrowicach (1730 r.), dekoracji na uroczystości ślubne Hieronima Floriana Radziwiłła z Teresą z Sapiehów, castrum doloris (jednorazowy uroczysty wystrój katafalku, na ceremonię żałobną) Karola Stanisława Radziwiłła (1719 r.). Temu ostatniemu dedykował MAPĘ WIELKOPOLSKIEJ I MAŁOPOLSKIEJ PROWINCJI REFORMATÓW swego autorstwa (miedzioryt wykonał Johann Gottfried Krügner w Lipsku w 1718 r.).
Zmarł 29 lipca 1741 roku w Boćkach, pochowany jako pierwszy zakonnik w krypcie tamtejszego kościoła.
