19 września

O. ZYGMUNT GRZYBOWSKI, „ELEMENT DLA WŁADZ CARSKICH WYJĄTKOWO NIEBEZPIECZNY”…

Jan Grzybowski urodził się w Grabowie 20 czerwca 1830 r. Nie ukończywszy jeszcze osiemnastego roku życia wstąpił do REFORMATÓW PROWINCJI PRUSKIEJ. Nowicjat rozpoczął w Siennicy 1 maja 1848 r. Jako patrona życia zakonnego otrzymał św. Zygmunta. Rok później złożył śluby czasowe, a 3 października 1852 – wieczyste. Uczył się gramatyki w Białej i Węgrowie, gramatyki i retoryki w Zarębach Kościelnych, elokwencji w Żurominie, filozofii we Włocławku i teologii w Płocku. Jeszcze jako student filozofii otrzymał w dniu 27 listopada 1853 r. święcenia kapłańskie. Studia ukończył w roku 1858.

Przez kilka miesięcy był nauczycielem szkole żuromińskiej. W grudniu tegoż 1858 roku przeszedł do Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP w Prusach i Wielkim Księstwie Poznańskim, skąd powrócił w roku 1860. Skierowany został do klasztoru w Białej na Podlasiu jako profesor gramatyki. Tam też w czasie powszechnych już niepokojów i zamieszek poprzedzających wybuch powstania styczniowego „głosił najbardziej rewolucyjne i podburzające kazania”, którymi „wzbudzał wrogość wobec prawowitego rządu” ("произнесение возмутительных проповедей, направленных против правительства и возбуждающих народ к фактическому заявлению чувства неприязни к законному правительству"). Aresztowany został przez władze carskie 5 grudnia 1861 r. i skazany na zesłanie do Wiatki (dziś miasto Kirow) w północno-wschodnie części Rosji europejskiej. Przebywał tam przez dwa lata wraz z sześcioma innymi kapłanami, którzy brali udział w akcjach antyrządowych poprzedzających powstanie, po czym przewieziono go do niezbyt odległego Orłowa. Musiał być uznawany przez władze carskie za element wyjątkowo niebezpieczny, skoro innych duchownych, z wyjątkiem jeszcze jednego, ks. Dobrosielskiego, zwolniono po kilku lub kilkunastu miesiącach, a jego pozostawiono w Rosji na długie lata.

Dnia 25 maja 1868 r. uzyskał zgodę na zamieszkanie w guberni tambowskiej – osiadł wówczas w Spassku; w 1871 zwolniony został z nadzoru policyjnego – zamieszkał w Woroneżu; od 1872 w Orle, następnie w Jakobsztacie i Rydze na Łotwie. Dopiero 16 września 1881 roku otrzymał zgodę cara na powrót do Królestwa Polskiego…

Dnia 28 lipca 1882 r. przybył do klasztoru w Wysokim Kole w diecezji sandomierskiej. Mimo że miał pozwolenie władz państwowych na powrót, te rychło nakazały mu opuścić to miejsce. Dnia 16 września 1882 r. wyjechał do pobliskiego Sieciechowa i zamieszkał jako rezydent przy tamtejszym kościele parafialnym. Zmarł w szpitalu w Kozienicach 19 września 1884 r.