31 sierpnia
ROCZNICA KONSEKRACJI MUROWANEGO KOŚCIOŁA ŚW. ANTONIEGO Z PADWY W WARSZAWIE
W roku 1622 o. Aleksander Patavin, komisarz apostolski dla sprawy wprowadzenia REFORMATÓW do Polski, przybył do Warszawy i złożył wizytę królowi Zygmuntowi III Wazie. Ten nie tylko obiecał poprzeć starania komisarza, ale wystąpił też z propozycją wybudowania reformatom klasztoru w stolicy… We wrześniu roku 1623 król dał reformatom do wyboru dwa miejsca pod budowę. Ci wybrali teren oddalony nieco od centrum miasta i tam 4 października zostali oficjalnie wprowadzeni przez Andrzeja Lipskiego, biskupa wówczas łuckiego. W uroczystości wziął udział nuncjusz apostolski Jan Lancelotti i jego audytor Emilio Altieri, późniejszy papież Klemens X. Wkrótce stanął tam fundowany przez króla, jako wotum dziękczynne za zdobycie Smoleńska 13 czerwca 1611 roku, kościół pod wezwaniem św. Antoniego Padewskiego, zbudowany z tak zwanego „muru pruskiego,” czy raczej z mniej trwałego „szachulca”. Nową świątynię, kilka lat po zakończeniu jej budowy, oraz trzy ołtarze konsekrował 13 maja 1635 r. biskup Jan Baltazar Liesch, sufragan wrocławski.
Dwadzieścia dwa lata później budynki kościoła i klasztoru uległy poważnemu zniszczeniu wskutek grabieżczego napadu wojsk węgierskich i kozackich sprzymierzonego ze Szwedami księcia siedmiogrodzkiego Jerzego Rakoczego. Wyremontowane po zakończeniu wojny, służyły dalej zakonnikom i wiernym. Podczas kongregacji (posiedzenia zarządu) PROWINCJI WIELKOPOLSKIEJ w Lutomiersku w roku 1666 omawiano potrzebę wybudowania nowego, murowanego obiektu i podjęto pierwsze ustalenia. Opracowanie planów zlecono, według wszelkiego prawdopodobieństwa, znanemu architektowi warszawskiemu Józefowi Szymonowi Bellottiemu. W dniu 25 czerwca 1668 r. miała miejsce w warszawskim klasztorze kongregacja prowincjalna, podczas której zatwierdzono plany i wydano polecenia wykonawcze dotyczące rozpoczynającej się budowy. Fundatorem świątyni był Stanisław Leszczyc Skarszewski, kasztelan wojnicki, ze strony zakonu prace nadzorował o. Atanazy Krotosza. Aczkolwiek Skarszewski zobowiązał się sam budować kościół, jednak różnymi sposobami wspomagali to dzieło inni dobrodzieje, m. in. królowie Jan Kazimierz i Michał Korybut Wiśniowiecki.
Konsekracji świątyni dopełnił biskup poznański Stefan Wierzbowski 31 sierpnia 1681 roku (w owym czasie, aż do roku 1794, Warszawa należała do tejże diecezji, kolejne cztery lata do archidiecezji gnieźnieńskiej…). Konsekrował także trzy ołtarze: główny pod wezwaniem Trójcy Przenajświętszej, św. Michała Archanioła i św. Stanisława, biskupa i męczennika; boczny po prawej stronie ku czci św. Józefa i św. Joachima i drugi boczny, po stronie lewej, Niepokalanego Poczęcia NMP, św. Gabriela Archanioła i św. Barbary. Przetrwały one 75 lat. Nowe, jednolite snycerskie wyposażenie wnętrza, dłuta Johanna Georga Plerscha, otrzymał kościół warszawki głównie dzięki hojności Augusta III, króla Polski i jego małżonki Marii Józefy w latach 1756-58.
