27 lipca
OSTATNI GWARDIAN NA GÓRZE ŚW. ANNY… o. IRENEUSZ SZULTZ
Wawrzyniec Schultz, w zakonie o. Ireneusz, urodził się w roku 1755 na Warmii. Ochrzczony został 2 sierpnia w Bisztynku. Do REFORMATÓW PROWINCJI MAŁOPOLSKIEJ wstąpił 25 sierpnia 1755 r. w Solcu i po ukończeniu nowicjatu tegoż dnia roku następnego złożył śluby uroczyste. Skierowany został wpierw do Zakliczyna, gdzie pobierał nauki w zakresie retoryki i dialektyki. Filozofię studiował w Przemyślu (1778-80), tam otrzymał święcenia niższe, a następnie w Sandomierzu, gdzie przyjął święcenia subdiakonatu i diakonatu. Od roku 1781 przez cztery lata studiował teologię w Krakowie. Tam został wyświęcony na kapłana 14 października 1781 r. przez bpa Franciszka Potkańskiego, miejscowego sufragana. Po ukończeniu teologii jeszcze przez rok (1785-86) zgłębiał tajniki prawa kanonicznego w Pińczowie.
W roku 1786 przeznaczony został do posługi w klasztorze na Górze św. Anny. Pracował tam 24 lata. Był przez lat szesnaście kaznodzieją, także kalwaryjskim, głosząc kazania w języku polskim i niemieckim. Kilkakrotnie pełnił urząd gwardiana (1796-97, 1804-05, 1808-09 i od 19 lipca 1810) oraz prezesa (1806-07, po śmierci o. Tobiasza Grudzińskiego). W latach 1805-08 jako definitor wchodził w skład zarządu, wydzielonej z PROWINCJI MAŁPOLSKIEJ, KUSTODII ŚW. KRZYŻA (obejmowała ona klasztory znajdujące się podówczas w zaborze pruskim: Gliwice, Górę św. Anny i Pilicę). Był przełożonym konwentu w momencie jego likwidacji.
Dnia 7 grudnia 1810 roku na Górę św. Anny przybył z Koźla sędzia miejski Cubale w towarzystwie komornika Kowallika z Leśnicy. Oświadczył przerażonym zakonnikom, że zakon został zlikwidowany, jego dobra mają zostać zinwentaryzowane, a sami ojcowie wypędzeni.
Po skasowaniu klasztoru (…) przyznano mu 15 talarów miesięcznej pensji, lecz zrzekł się jej na rzecz 80 talarów odprawy. Zanim ją otrzymał, wyjechał do Warszawy, a potem „do Rosji”. W 1812 roku słał z Krakowa pełne skarg na swój los listy, prosząc komisję sekularyzacyjną o zapomogę, a potem o wypłacenie odprawy…
W roku 1812 powrócił do PROWINCJI. Z Krakowa skierowany został do Pińczowa; w roku następnym (1813-14) był tam gwardianem. Później przez rok mieszkał w klasztorze sandomierskim. Ostatnie trzy lata życia związał z Pilicą, gdzie był kolejno wikarym, gwardianem (1816-17) i znowu wikarym. Tamże zmarł 27 lipca 1818 r.
„Odznaczał się prostotą ewangeliczną, prawym sumieniem i żył nadzieją przyszłego błogosławionego życia”…
