3 lipca
WROGIEM WSZELKIEGO ZBYTKU BYŁ… o. BRUNO KOPYTKIEWICZ
O. Bruno Kopytkiewicz, urodzony w Kołaczycach, rozpoczął życie zakonne w MAŁOPOLSKIEJ PROWINCJI REFORMATÓW 6 października 1683 r. Kończąc wielicki nowicjat, rok później złożył śluby uroczyste i podjął studia przygotowujące do kapłaństwa. Filozofię i teologię moralną zgłębiał w Lublinie, gdzie też w różnych tamtejszych kościołach przyjmował kolejne święcenia. Święceń diakonatu (4 czerwca 1689) i prezbiteratu (20 maja 1690) udzielił mu bp Deodat Nersesowicz, sufragan ormiańsko-katolicki ze Lwowa. Później studiował jeszcze teologię dogmatyczną we Lwowie oraz moralną w Solcu.
Nie odznaczał się wielką uczonością (nigdy nie był lektorem ani nawet kaznodzieją…), reprezentował za to wysoki poziom życia duchowego i ascezy. „Przykazań Reguły, Bogomyślności i Nabożeństwa ściśle się trzymał. Czterdziestodniowy od S. O. Franciszka zalecany post zawsze zachowywał, pościł oraz i Soboty. Słowem i przykładem ćwiczył innych”… (o. Mysłkowski). W sposób szczególny wyczulony był na punkcie wierności poślubionemu ubóstwu. O. Kleczewski ujął to w sposób następujący: Pragnął wprawdzie, ażeby każdy Zakonnik miał wygodę, czym by się zachęcał do ochotnego wypełnienia pospolitych prac, a uspokojony mając umysł, tym pilniej aby się starał o postępek w życiu Duchownym. Nigdy jednak nie mógł ścierpieć, ażeby nad potrzebę miał być jakiś zbytek, czym by się narażało ubóstwo. Tym bardziej, żeby w którejkolwiek oficynie miała się znajdować taka rzecz, która by ubóstwu miała się sprzeciwić. Około służby Bożej i ołtarzów, aby czysto było, przestrzegał, nic jednak bogatego, wybornego lub ciekawość świecką mającego, nie dopuszczał, aby dla ozdoby przyjmowane było. Bóg albowiem (mawiał) nie na ozdobę lub srebro patrzy, ale na serce nabożne i skruchę kapłanów…
Powierzany mu był najczęściej urząd wikarego konwentu (w Solcu, Stopnicy, Zamościu, Lwowie, Pińczowie i Krakowie) oraz gwardiana: w Kazimierzu Dolnym (1706-07), Pińczowie (1708-10, 1716-17 i 1722-23), Przemyślu (1710-11) i Bieczu (1710-11). Pełnił też posługę spowiednika. Natomiast przypisywany mu przez Mysłkowskiego urząd magistra nowicjatu nie znajduje potwierdzenia w dokumentach archiwalnych
Tknięty „boleścią nóg”, a później jeszcze paraliżem, zmarł 3 lipca 1723 r. w Pińczowie.
