25 lipca
SETNA ROCZNICA ŚMIERCI o. MIKOŁAJA KIEFER-SOSNOWSKIEGO, MISJONARZA APOSTOLSKIEGO W TURCJI
Ignacy Józef Kiefer-Sosnowski, w zakonie o. Mikołaj, urodził się 20 stycznia 1839 roku w Czarnkowie w Wielkim Księstwie Poznańskim i tamże został ochrzczony w dniu 3 lutego. Podwójne nazwisko wynikło z decyzji ojca, Teofila Sosnowskiego, który z powodu prześladowania Polaków w Prusach, dla ułatwienia sobie kontaktów handlowych z Niemcami nazwał się „Kieferem” (KIEFERN, z niemieckiego SOSNA)… Dwie siostry Ignacego, Teofila i Magdalena, a później jego ciotka, Helena, obrały stan zakonny w Zgromadzeniu Sióstr Urszulanek. Nauki gimnazjalne pobierał w Trzemesznie. Później ojciec posłał go na praktyczną naukę kupieckiego fachu do Szczecina. Po pięciu latach ciężko zachorował. Prawie cudem uratowany od śmierci, postanowił poświęcić swe życie Bogu. Po uzupełnieniu wykształcenia średniego w Czarnkowie i Poznaniu zgłosił się 16 grudnia 1861 r. w Wejherowie do Zakonu Braci Mniejszych Reformatów Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP w Wielkim Księstwie Poznańskim i Prusach Zachodnich i tam, po ośmiu dniach rozpoczął nowicjat. W wigilię Bożego Narodzenia roku 1862 złożył pierwsze śluby zakonne. Filozofię i teologię studiował w Miejskiej Górce (Goruszkach). Tam też 14 stycznia 1866 r. złożył profesję uroczystą. Święcenia kapłańskie otrzymał 20 października 1867 r. w katedrze poznańskiej z rąk abpa Mieczysława Ledóchowskiego. Tydzień później w kościele parafialnym w Miejskiej Górce odprawił Mszę św. prymicyjną.
Osiem lat pracował w klasztorach w Prusach i Wielkim Księstwie Poznańskim. W Wejherowie był instruktorem nowicjuszy, później ich magistrem, a także kaznodzieją niemieckim; w Goruszkach kaznodzieją; we Wronkach wikarym domu i kaznodzieją, później magistrem nowicjatu kleryckiego; w Poznaniu przełożonym i rektorem kościoła Bożego Ciała; tamże, podczas wojny prusko-francuskiej w roku 1870, był nominowany na urząd zastępcy proboszcza 10 dywizji 5 armii. W roku 1873 ustanowiony został gwardianem, jak się okazało OSTATNIM, klasztoru w Łąkach Bratiańskich. Dwa lata później decyzją władz pruskich klasztor został skasowany…
Późną jesienią roku 1875 udał się na misje do Turcji i tam przez cztery lata pracował w Smyrnie, ucząc się jednocześnie języków włoskiego i greckiego (poza tym władał biegle francuskim, niemieckim łacińskim i polskim), a następnie w Konstantynopolu, gdzie przez długie lata był proboszczem parafii przy kościele Matki Bożej „Draperis” w dzielnicy Pera (od roku 1892, wcześniej, przez dziewięć lat, pełnił urząd zastępcy). Dojeżdżał także z posługą duszpasterską do „polskiej wioski” Adampol. Znany był powszechnie jako PADRE NICOLA POLACCO. Już w roku 1880 Kongregacja Rozkrzewienia Wiary przyznała mu tytuł i prerogatywy „Misjonarza Apostolskiego”. W roku 1911 odznaczony został krzyżem kawalerskim orderu Franciszka Józefa. Zmarł 25 lipca 1923 r. w Konstantynopolu.
Ks. Marcin Czermiński, jezuita, w poświęconym jego osobie artykule opublikowanym na łamach miesięcznika „Misye Katolickie” w roku 1917 tak scharakteryzował jego posługę:
„Szerokim katolickim sercem obejmował on zawsze wszystkich ludzi potrzebujących pomocy, jakiejkolwiek byliby narodowości, jakiegokolwiek stanu. Wszelka nędza i bieda (tej w Konstantynopolu zawsze jest wiele) spieszy z zaufaniem do O. Mikołaja wiedząc, że każdemu poradzi, każdego pocieszy, zajmie się szczerze jego losem, a nieraz i materialnie wesprze. Budził on zawsze tę ufność ku sobie wskutek łagodnego, a poważnego postępowania z bliźnimi (…) Dla wszystkich uczynny, ludzki, zapobiegliwy, jednak jako Polak, szczególniejszą pieczą otacza swych rodaków”…
Spod jego pióra wyszło kilka artykułów opublikowanych w tychże „Misyach Katolickich”.
