8 października
O. FRANCISZEK WĘDROGOWSKI, MAŁOPOLSKI PROWINCJAŁ CZASÓW POWSTANIA STYCZNIOWEGO
Ludwik Wędrogowski, w zakonie o. Franciszek, przyszedł na świat w Galicji, w wiosce Tłuczań w powiecie wadowickim, w roku 1803 i tamże 19 sierpnia został ochrzczony. Stopnicki nowicjat PROWINCJI MAŁOPOLSKIEJ OO. REFORMATÓW rozpoczął 24 września 1821 r. Rok później złożył śluby proste (czasowe), a 12 września 1825, w Sandomierzu, w trakcie studiów filozoficznych, profesję uroczystą (śluby wieczyste). Od roku 1826 studiował teologię w Krakowie, gdzie też w kościele Sióstr Norbertanek na Zwierzyńcu został w dniu 15 lipca 1827 roku wyświęcony na kapłana przez bpa Franciszka Ksawerego Zglenickiego, miejscowego sufragana.
Bezpośrednio po ukończeniu studiów, w roku 1830, powierzono mu urząd lektora gramatyki w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą i jednocześnie ojca duchownego (tzw. profesora mistyki). Przez rok był także kaznodzieją. W latach 1832 - 33 spełniał posługę socjusza i sekretarza ministra prowincjalnego, po czym powrócił do Kazimierza. Od roku 1834 sprawował tam urząd gwardiana. Trzy lata później przeniesiony został do Stopnicy, gdzie powierzone mu zostały obowiązki magistra nowicjatu. W sumie (z przerwami) na stanowisku tym pozostawał przez 12 lat. Był tam również w latach 1841 - 45 gwardianem. Ów urząd spełniał również w Kazimierzu Dolnym (ponownie, od 1848 do 1850) i w Chełmie (1851 - 53). Przez trzy lata (1842 - 45) pełnił obowiązki sekretarza prowincji.
Wielokrotnie wybierany był do zarządu prowincji – dwukrotnie jako definitor (1845 - 48 i 1859 - 60, po odejściu o Augustyna Czarnockiego do obserwantów) i dwukrotnie jako kustosz (zastępca prowincjała; 1848 - 51 i 1863 - 64) . Po rezygnacji o. Bartłomieja Rutkowskiego z urzędu ministra prowincjalnego powierzono mu kierowanie prowincją z tytułem wikariusza prowincji (1855 - 57). Podczas kapituły roku 1860, odbywającej się w Solcu bracia kapitulni obrali go w dniu 11 lipca prowincjałem.
Jego rządy przypadły na trudne i tragiczne jednocześnie czasy – niepokojów i zamieszek przedpowstaniowych oraz pierwsze miesiące po wybuchu powstania styczniowego. Niektórzy z braci przebywali w areszcie, inni musieli uciekać przed prześladującą ich policją carską, inni wreszcie zaangażowali się bezpośrednio w powstanie, pełniąc obowiązki kapelanów, a nawet walcząc z bronią w ręku. Czterech za jego kadencji prowincjalskiej zginęło…
Likwidacja prowincji i kasata klasztorów, dokonana mocą dekretu cara Aleksandra II w listopadzie roku 1864, zastała go w Stopnicy. Klasztor ów pozostawiony został jako „etatowy”, tam też przewieziono zakonników z klasztorów w Rytwianach i Sandomierzu. O. Franciszek pełnił w nim przez dwa lata (1865 - 67) urząd prokuratora (odpowiedzialnego za sprawy materialne). Mimo podeszłego wieku obowiązki zeń wynikające spełniał gorliwie i z oddaniem, wykazując się dużą zaradnością. Następnie przez kilka miesięcy był wikarym pobliskiej parafii Janina. Poważnie chory – powrócił do klasztoru w Stopnicy i tam zmarł 8 października 1868 r.
