22 września
„SŁOWA PRAWDY O PIJAŃSTWIE” NAPISAŁ… o. MARTYNIAN MOŻEJEWSKI
Franciszek Jakub Możejewski, w zakonie o. Martynian urodził się 6 kwietnia 1830 r. w Filipowie w powiecie suwalskim diecezji augustowskiej. Pięć dni później został ochrzczony w tamtejszym kościele parafialnym. Mając lat dziesięć przyjął sakrament bierzmowania. Życie zakonne w PRUSKIEJ PROWINCJI REFORMATÓW rozpoczął w klasztorze nowicjackim w Siennicy 16 października 1849 r. Rok później złożył śluby czasowe, a 11 lutego 1853 – wieczyste. Uczył się gramatyki w Białej na Podlasiu i Zarębach Kościelnych, elokwencji w Żurominie. Jako student filozofii we Włocławku, 20 listopada 1854 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Studia teologiczne odbył w Płocku w latach 1856-59. Następnie był przez kilka lat kaznodzieją i misjonarzem w klasztorze żuromińskim, a także nauczycielem w tamtejszej szkole elementarnej.
W momencie kasaty zakonów w roku 1864 należał do wspólnoty klasztoru płockiego (był kapelanem miejscowego więzienia). Przeniesiony do klasztoru etatowego we Włocławku już w następnym roku został rektorem poreformackiego kościoła w Koninie, a w 1867 r. administratorem parafii Borkowo diecezji płockiej, w której też cztery lata później się sekularyzował. Do roku 1888 administrował kolejno parafiami: Janowiec, Wieczfnia, Lipowiec, Łopacin i Lubiel. Był niezłomnym propagatorem trzeźwości. Napisał w roku 1863 i wydał drukiem Słowa prawdy o pijaństwie i trzeźwości oraz rady i modlitwy dla trzeźwych, zakładał tak zwane „gospody chrześcijańskie”, podczas misji i rekolekcji kładł nacisk na walkę z nadużywaniem alkoholu.
Jest autorem kilku książek z kazaniami katechizmowymi i rozważaniami ascetycznymi (m.in. „Droga do nieba przez krzyż i ciernie”…). Artykuły zamieszczał też m.in. w „Przeglądzie Katolickim”. Napisał i wydał książkę „O skutkach lekarstw elektrohomeopatycznych”… Pozyskane fundusze przeznaczał na cele charytatywne i na kształcenie zawodowe biednej młodzieży.
Jesienią roku 1888 przybył do Stanów Zjednoczonych. Początkowo wstąpił do zakładanego właśnie klasztoru polskich reformatów w Pulaski, wkrótce jednak poświęcił się pracy w polskich parafiach: w Lemont, Chicago, Detroit (tam m.in. był profesorem i spowiednikiem alumnów seminarium polskiego oraz kapelanem sióstr felicjanek)… W marcu 1890 przystąpił do budowy nowego kościoła św. Wojciecha w Buffalo, w grudniu tegoż roku był znowu w Detroit (jako proboszcz parafii św. Jozafata). Przez półtora roku pracował wśród polskich emigrantów w Brazylii – w Porto Alegre i okolicach (1891-92). Z końcem roku 1892 przybył do Galicji i zamieszkał w reformackich klasztorach, najpierw w Przemyślu, później w Sądowej Wiszni. Czas poświęcał werbowaniu księży do pracy w Brazylii. W październiku 1893 powrócił do USA. Był proboszczem w Two Rivers, Berlinie, San Antonio i Częstochowie, także czas jakiś kapelanem Przytułku dla Starców, Kalek i Dzieci w Manitowic. Ostatni rok życia spędził znowu jako proboszcz parafii Najświętszego Serca Jezusowego w Two Rivers (Wisconsin), gdzie zainicjował budowę nowego kościoła i szkoły. Tam też zmarł 22 września 1899 r. „jako siwobrody starzec”…
Zapisał się w pamięci potomnych jako wybitny kaznodzieja („słowa tego prawdziwego sługi Bożego wywarły ogromne wrażenie na obecnych. Już dawno w Detroit nie słyszeliśmy podobnego kazania”… „najznakomitszy w Ameryce kaznodzieja polski”…) i obrońca Kościoła Świętego, piętnujący i zwalczający założycieli i zwolenników kościołów niezależnych. Kładł duży nacisk na zakładanie i prowadzenie szkół i stowarzyszeń polskich. Dowodem uznania, jakim darzyło go duchowieństwo polskie w USA było umieszczenie jego nazwiska wśród kandydatów na pierwszego biskupa polskiego w Stanach Zjednoczonych…
