5 lipca
„W SWEJ PROWINCJI POD WZGLĘDEM NAUKOWYM NIE MIAŁ SOBIE RÓWNEGO”… (o. Stefan de Medem)
O. Maurycy Wilczyński w monografii klasztoru krakowskiego, wydanej drukiem w roku 1893, napisał o nim: „Największa powaga zakonu naszego w pierwszej połowie tego wieku, prawdziwy mecenas sztuki (…), dzielny mówca, jego akta prowincyałatu, to wzór pasterzowania zakonem”
Daniel Baltazar Ksawery de Medem, w zakonie o. Stefan (niekiedy Szczepan), urodzony ok. roku 1762-63 wstąpił do REFORMATÓW PROWINCJI MAŁOPOLSKIEJ 2 września 1779 r. w Solcu. Tam też, po skończeniu nowicjatu złożył profesję uroczystą 2 września 1780 r. Do roku 1784 studiował filozofię klasztorze sandomierskim.
Święcenia kapłańskie przyjął z rąk bpa Jana Kantego Lenczowskiego, sufragana krakowskiego dla archidiakonatu lubelskiego, 10 czerwca 1786 r. w lubelskiej kolegiacie, po ukończeniu drugiego kursu teologii. Przez kolejne dwa lata uzupełniał studia teologiczne w Krakowie. W roku 1788-89 mieszkał w Pińczowie, gdzie słuchał wykładów z prawa kanonicznego.
Do roku 1793 był lektorem retoryki w Kazimierzu Dolnym i Pilicy, a także przez rok kaznodzieją w Lublinie; przez kolejnych pięć lat wykładał filozofię w klasztorach sandomierskim i lubelskim. W roku 1798 powierzony mu został urząd kaznodziei w lubelskim kościele Ducha św.
W latach 1799-1801 był socjuszem ministra prowincjalnego, o. Eustachego Adamowskiego, po czym w klasztorze krakowskim objął urząd lektora teologii, który spełniał (z przerwami) przez lat osiem. Tam też był magistrem nowicjatu, kaznodzieją i w latach 1824-6, 1827-30 oraz 1834-35 gwardianem. Dwukrotnie (1804-05 i 1820-21) wybierany był na urząd przełożonego klasztoru w Sandomierzu; tam również przez dwa lata (1820-22) był profesorem teologii w nowoutworzonym przez bpa Adama Prospera Burzyńskiego, reformata, seminarium diecezjalnym.
Przez lat dziewięć (1806-15) był sekretarzem PROWINCJI. W roku 1809 po raz pierwszy wybrany został definitorem, który to urząd powierzany mu był jeszcze trzykrotnie (1824, 1829- po śmierci o. Dominikiewicza i 1833). Przez jedną kadencję był kustoszem (1812-15) i trzykrotnie prowincjałem (1815-18, 1821-24, 1830-33). W latach 1824-30 piastował urząd DEFINITORA GENERALNEGO. W roku 1827 pełnił misję Komisarza Generalnego (wizytatora) w swojej PROWINCJI ZAKONNEJ.
W roku 1836, w uroczystość Matki Bożej Anielskiej, PATRONKI PROWINCJI, świętował jubileusz 50-lecia kapłaństwa. Zmarł 5 lipca 1843 roku w Krakowie. Pochowany został w grobowcu rodzinnym Jakuba Mączyńskiego (ok. 1765-1840, kupca, starszego kongregacji kupieckiej), byłego Syndyka Apostolskiego.
Opublikował dwa teksty kaznodziejskie: Kazanie na uroczystość wprowadzenia relikwii św. Katarzyny, Kraków 1803 r. i Kazanie w dzień pogrzebu M. Kniaziewiczównej, Kraków 1812 r.
W swoim czasie był jednym z najwybitniejszych reformatów, gdyż „w swej prowincji pod względem naukowym nie miał sobie równego”... z największą przyjemnością (poświęcał się pracy profesorskiej)... z wielką alumnów korzyścią (Ks. Stanisław Kotkowski Seminarium Duchowne w Sandomierzu w latach 1820-1926).
Zawsze widziany był z piórem, książką lub Koronką w ręku, w wieku nawet późniejszym, bardzo mało snu używając, ciągle zabawiał się z Bogiem – ani zimna, ani słabości częste, ani żadne zatrudnienia nie mogły mu przeszkodzić, żeby nie był pierwszym na wszelkie obowiązki zakonne… (o. Jukundyn Czerwonka)
Władza jego i wyższość dla żadnego z podwładnych nigdy przykrą i uciążliwa nie była… W myśl Ewangelii Św. używał powierzonej sobie władzy jedynie na dobro i pożytek podwładnych…
…dokąd tylko jakiekolwiek siły ten Szanowny Starzec posiadał, nie dozwoliła mu Prowincja ani na chwilę spocząć, bo nie tylko wtedy równie cnotliwego i świątobliwego męża nie miała, ale, prawdę mówiąc, nie tak prędko i łatwo mieć drugiego może… (tenże).
