2 października
DOBRY ZNAK (BONUM OMEN)… KOMISARZ APOSTOLSKI DLA ZASZCZEPIENIA REFORMY W POLSCE DOCIERA DO GLIWIC…
Po wielu nieudanych próbach „zaszczepienia REFORMY w Polsce” dla sfinalizowania tego dzieła 13 lipca 1621 roku mianowany został przez kardynała-protektora Zakonu Braci Mniejszych Fabrycjusza Verallo, z polecenia samego papieża Grzegorza XV, komisarzem apostolskim o. Aleksander Patavinus z PROWINCJI MEDIOLAŃSKIEJ, sławny teolog i żarliwy kaznodzieja, mąż z doskonałości i świątobliwości sławny… Liczył sobie wówczas lat więcej niż sześćdziesiąt czyli był już, jak to zaznacza autor „Kalendarza Seraficznego”, w „latach podeszłych”… Wyruszył 25 sierpnia. Wziął ze sobą czterech kapłanów Włochów i dwóch laików; po drodze dołączyło jeszcze szesnastu polskich reformatów, rozproszonych naówczas w różnych prowincjach… Szli przez Innsbruck (Oenipontum), później barką do Wiednia (z łaski arcyksięcia Leopolda) i dalej pieszo do Gliwic, gdzie stanęli 2 października. Przyjmował ich jako gwardian o. Benedykt Bułakowski, a mieszkało tam wtedy braci trzydziestu sześciu.
O. Komisarz, kilka dni spocząwszy po fatygach i trudach podróżnych, kazał sobie dać Katalog Braci wszystkich tego Konwentu (…), czytając pierwszego Benedykta Gwardiana, i ostatniego Brata Benedykta Stoszowskiego (Staszowskiego) wesoło zawołał: Bonum omen, benedictum opus quo inchoamus, in principio et fine erit. Dobra nadzieja, Sprawie tej, którą zaczynamy błogosławić Bóg będzie na początku i na końcu, ponieważ ten Konwent pierwszego i ostatniego ma Benedykta… (Koralewicz, Additament).
W rzeczy samej owe słowa wkrótce się sprawdziły, bo przecież – choć nie bez przeszkód i trudności czynionych wszelkimi możliwymi sposobami przez wrogich od początku REFORMIE polskich obserwantów (popularnie bernardynów) – niecałe dwa lata później, 3 czerwca 1623 roku, podczas kapituły odbywającej się w Zakliczynie nad Dunajcem (pierwszym fundowanym na ówczesnych ziemiach polskich klasztorze) o. Komisarz erygował dwie reformackie kustodie, a przełożonym jednej z nich, wielkopolskiej, został pomieniony wyżej o. Benedykt Bułakowski. Później, w latach 1646 - 49 był wielkopolskim prowincjałem. Zmarł w Miejskiej Górce 5 marca 1654 r. w opinii świętości.
Br. Benedykt Staszowski należał do kustodii, a od roku 1639, prowincji małopolskiej. Żył około osiemdziesięciu lat. Poza klasztorem gliwickim, mieszkał także i pracował w Zakliczynie i Stopnicy, być może również w Kazimierzu Dolnym i innych konwentach, czego jednak nie możemy potwierdzić z powodu licznych luk i braków w materiałach archiwalnych z tego okresu. Zmarł w Stopnicy 14 sierpnia 1670 roku.
