15 sierpnia
REFORMACKIE KLASZTORY WNIEBOWZIĘCIA NMP
Matce Bożej w tajemnicy Wniebowzięcia poświęcone były dwa reformackie klasztory oraz erygowana w roku 1750 PROWINCJA PRUSKA.
Klasztor w Łąkach Bratiańskich zaliczany jest do jednych z pierwszych fundacji reformackich na ziemiach polskich. W roku 1624 (wg niektórych źródeł w 1623) zakonników, należących do KUSTODII (od roku 1639 PROWINCJI WIELKOPOLSKIEJ), sprowadził do Nowego Miasta Lubawskiego i osadził przy kościele św. Jerzego starosta bratiański, Paweł Działyński. Klasztor dwukrotnie ucierpiał wskutek najazdów, najpierw lisowczyków w 1625 r., później Szwedów w 1629 r. Tenże fundator, już jako wojewoda pomorski, przeniósł REFORMATÓW do Łąk w roku 1631. Pierwszy drewniany budynek wkrótce spłonął; do roku 1638 Działyński wystawił klasztor murowany. W świątyni czczona była łaskami słynąca figura Matki Bożej Łąkowskiej, uwieńczona koronami papieskimi 4 czerwca 1752 roku. Dwa lata wcześniej klasztor ten wszedł w skład nowoutworzonej PROWINCJI PRUSKIEJ pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP (MARIAŃSKIEJ). W latach 1785-90 wniesiony został nowy kościół w stylu barokowym. W roku 1855 klasztor łąkowski znalazł się w PROWINCJI POZNAŃSKO-PRUSKIEJ pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia NMP. Dwadzieścia lat później został przez władze pruskie skasowany. Kres istnieniu budynkom poklasztornym położył pożar w roku 1882.
W latach 1730-1741 dla REFORMATÓW PROWINCJI MAŁOPOLSKIEJ wzniesiono kościół i klasztor w Sądowej Wiszni, z fundacji kasztelana lwowskiego Jana Siemieńskiego i Franciszka Zawadzkiego, łowczego kijowskiego. Propozycję tej placówki przyjęto już w 1727 roku, wraz terenem pod budowę, podarowanym przez króla Augusta II. Według niektórych źródeł w średniowieczu na tym miejscu stał zamek. Projekt budowli sporządził Paweł Fontana, nadworny architekt Pawła Karola Sanguszki. On też czuwał nad jego realizacją. Po zakończeniu budowy miała miejsce konsekracja kościoła, dokonana przez biskupa Andrzeja Pruskiego, sufragana przemyskiego 17 września 1741 r. Prace przy wyposażeniu trwały co najmniej do roku 1744. W kościele w sposób szczególny czczony był obraz św. Antoniego Padewskiego (dziś w klasztorze franciszkańskim w Brodnicy). W latach 1746-63 klasztor należał do KUSTODII, a następnie – do roku 1785 – PROWINCJI RUSKIEJ; później, aż do końca wieku XIX – do PROWINCJI GALICYJSKIEJ. Z kolei w 1899 r. został włączony do Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP Zakonu Braci Mniejszych (dawnych BERNARDYNÓW I REFORMATÓW) i wreszcie od 1911 wchodził w skład Prowincji Matki Bożej Anielskiej tegoż Zakonu.
Od roku 1785, kiedy to pożar zniszczył tamtejszą świątynię parafialną, duszpasterstwo przeniesiono do kościoła reformackiego, a ksiądz diecezjalny (proboszcz lub też wikary) mieszkał w wydzielonej części klasztoru. Trwało to aż do roku 1890, kiedy to wybudowano nowy kościół parafialny. W międzyczasie także i klasztor ucierpiał wskutek pożaru w dniu 2 września 1858, ale dzięki wsparciu dobrodziei został w ciągu dziesięciu lat odbudowany (w tym czasie duszpasterze parafialni swoją posługę pełnili w cerkwi greko-katolickiej pod wezwaniem Najświętszej Trójcy). Zakonnicy opuścili S. Wisznię 7 września 1945 r. Dziś przebudowana, podzielona na piętra świątynia służy jako stołówka i sala widowiskowa znajdującemu się w budynkach klasztornych szpitalowi - zakładowi dla psychicznie chorych kobiet.
