15 września
O. PIOTR ALKANTARA DUDZIAK, DEFINITOR GENERALNY
W dziejach polskich REFORMATÓW (1623-1899) dziewięciu z nich dostąpiło zaszczytu powołania do zarządu generalnego na urząd definitora. Pierwszym był o. Cyprian Rujewski z PROW. WIELKOPOLSKIEJ (1688-94), ostatnim o. Piotr Dudziak z PROW. GALICYJSKIEJ…
Franciszek Dudziak, syn Marcina (organisty) i Reginy, urodził się 2 października 1836 r. w Czańcu, niedaleko Kęt. Do REFORMATÓW PROWINCJI MAŁOPOLSKIEJ wstąpił 18 października 1852 r. w Krakowie i tam, ze zmienionym już imieniem: PIOTR ALKANTARA, odbywał nowicjat, na zakończenie którego złożył śluby proste, a także studia filozoficzno-teologiczne. Tam także złożył śluby uroczyste (21 maja 1857), otrzymał święcenia kapłańskie 28 października 1859 roku i pozostawał (m.in. jako wikary i lektor gramatyki) do roku 1862, kiedy to, wraz z o. Konradem Piramowiczem wyruszył na misje do Turcji. Przeznaczeni zostali obydwaj jako duszpasterze do polskiej osady ADAMPOL. O. Piotr, oprócz katechizacji, miał prowadzić nauczanie języka polskiego i innych przedmiotów wśród miejscowych dzieci. Obaj nie byli zachwyceni warunkami pracy i bytowania. Kaplicę i plebanię zastali całkowicie zdewastowane… W marcu 1863 r. powzięto decyzję likwidacji tamtejszej kapelanii, a fundusz łożony przez Komisję Funduszów Emigracji Polskiej w Paryżu na jej utrzymanie został wstrzymany. W tej sytuacji, nie mając zapewnionych żadnych środków finansowych, o. Piramowicz w październiku tegoż roku wyjechał do Stambułu, a o. Dudziak powrócił do Krakowa, gdzie poleconemu udać się do klasztoru w Pilicy. Tam do następnego roku pełnił urząd kaznodziei.
Przez kolejne dwa lata był lektorem artium w Krakowie. Tamtejszy konwent od sierpnia 1865 r. został wcielony do PROWINCJI GALICYJSKIEJ. Od roku 1866 powierzano mu różne urzędy w kolejnych klasztorach tejże PROWINCJI, poczynając od Wieliczki (wikary i kaznodzieja). Kilkakrotnie był gwardianem: w Krakowie (1884-85), Wieliczce (1885-87), Jarosławiu (1888-89) i Bieczu (1898-99). Bywał magistrem i ojcem duchownym kleryków w Krakowie, spowiednikiem zakonnic, kapelanem Sióstr Niepokalanek w Jarosławiu (1882-83), katechetą i wikarym parafii w Rawie Ruskiej, dyrektorem III Zakonu, prefektem Sodalicji Najświętszego Serca Jezusowego, bibliotekarzem, archiwistą, kaznodzieją, misjonarzem… W roku 1896 skierowany został do Lwowa. Jako tamtejszy przełożony miał kierować rozpoczynającą się budową kościoła i klasztoru. Widząc, że zadaniu temu nie podoła – zrezygnował… W roku 1880 odbył pielgrzymkę do ZIEMI ŚWIĘTEJ. Przetłumaczył z języka włoskiego i wydał w roku 1888 „Ćwiczenia duchowne czyli rekolekcye zastosowane dla użytku Zakonników reguły S.O. Franciszka” (O. Kajetana Maria da Bergamo, kapucyna).
W latach 1884-87 pełnił urząd definitora prowincji, a następnie jej sekretarza. W roku 1889 towarzyszył o. Joachimowi Maciejczykowi, prowincjałowi, na kapitułę generalną. Tam 11 października wybrano go DEFINITOREM GENERALNYM (do roku 1895). Był wizytatorem generalnym w prowincjach: czeskiej, bawarskiej i chorwackiej; po powrocie z Rzymu także galicyjskiej (1896). Zmarł w Krakowie 13 września 1906 roku, dwa dni później pochowany został na Cmentarzu Rakowickim.
Br. Zefiryn Pyzik w swoich wspomnieniach napisał o nim: Jako gwardian był bardzo wyrozumiały i uprzejmy; przede wszystkim zajmował się duchową formacją powierzonych mu współbraci i duszpasterstwem w kościele. Miłował ubóstwo franciszkańskie. Ubrania nie używał żadnego, oprócz habitu, płaszcza zakonnego i w zimie ciepłego kaftana pod habit. Był wzorem do naśladowania dla wszystkich zakonników. W ostatnich latach życia wiele cierpiał, ale swoje dolegliwości znosił cierpliwie, mówiąc: „Panie, tu mnie siecz, abyś mnie na wieki nie karał”…
