9 stycznia
BRAT ZEFIRYN PYZIK, autor „WSPOMNIEŃ”, NAJDŁUŻEJ ŻYJĄCY POLSKI REFORMAT…
Brat Zefiryn Pyzik okazał się być, jak słusznie zauważył o. Modest Pasiecznik, jednym z najbardziej wiekowych zakonników i najprawdopodobniej najdłużej żyjącym ze wszystkich polskich reformatów… W GALICYJSKIEJ bowiem PROWINCJI tychże, pod wezwaniem Matki Bożej Bolesnej, rozpoczął życie zakonne, odbył nowicjat, złożył śluby wieczyste… Po dziesięciu latach, w roku 1899, gdy ich historia z woli papieża Leona XIII się zakończyła, znalazł się w Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP Zakonu Braci Mniejszych… Od roku 1911 był zakonnikiem Prowincji Matki Bożej Anielskiej, odrodzonej – reformackiej, oficjalnie także BRACI MNIEJSZYCH… Do końca jednak życia był reformatem z krwi i kości, jednym z ostatnich… Z chwilą jego śmierci pozostał już tylko jeden, o. Patrycy Antosz (+ 6 lipca 1966 r.), który formację zakonną rozpoczynał w PROWINCJI REFORMACKIEJ…
Stanisław Pyzik, syn Piotra i Heleny z Różów, urodził się 5 maja 1868 r. w galicyjskich Racławicach, blisko Biecza. Trzy dni później został ochrzczony w kościele parafialnym w Rozembarku (dziś Rożnowice), podówczas w diecezji tarnowskiej. Mając lat trzynaście przyjął sakrament bierzmowania. W młodości zdobył umiejętność gry na organach.
Do GALICYJSKIEJ PROWINCJI REFORMATÓW przyjęty został aktem obłóczyn w habit tercjarski 20 września 1889 roku w Jarosławiu, początkowo jako brat III Zakonu. Prawdopodobnie do klasztoru przybył nieco wcześniej, skoro otrzymał jako patrona życia zakonnego św. Zefiryna, papieża i męczennika, wspominanego wówczas w liturgii 26 sierpnia… Przez cztery lata był tamtejszym klasztornym organistą, także zakrystianem i furtianem.
Nowicjat w I Zakonie rozpoczął 7 października 1893 roku w Wieliczce. Rok później 8 października złożył śluby proste; profesję uroczystą - 18 października 1897 roku, również w Wieliczce, w którym to klasztorze pozostawał do roku 1907 jako organista, pełniąc jednocześnie posługę zakrystiana, a od 1898 – szafarza (gospodarza). Przez pięć kolejnych lat był organistą w Bieczu, po czym powrócił do Jarosławia (późną jesienią 1914 roku, jako uciekinier przed działaniami wojennymi, oraz od października 1927 do sierpnia 1928 przebywał w Bieczu). Stamtąd w roku 1933 przeniesiony został do Zakliczyna. Tam powierzona mu była posługa ogrodnika i szafarza, oraz – jak wszędzie - organisty. W roku 1937 przybył do Kęt, gdzie pozostał aż do śmierci, 9 stycznia 1966 r. W latach 1942 - 45, po wysiedleniu zakonników z klasztoru, mieszkał wraz z kilkoma ojcami i braćmi u Franciszkanek Najświętszego Sakramentu (dziś Klarysek od Wieczystej Adoracji). W roku 1964 obchodził uroczyście 75-lecie życia zakonnego… Jego bratanek, Stanisław, był kapłanem archidiecezji lwowskiej; w latach 1944 - 73 duszpasterzem i proboszczem w Filipowicach, w diecezji tarnowskiej. Prowadził kondukt pogrzebowy brata Zefiryna na cmentarzu w Kętach. Zmarł w roku 1983; pochowany został w Filipowicach.
Br. Zefiryn jest autorem „WSPOMNIEŃ O PROWINCJI ZAKONU BRACI MNIEJSZYCH OO. REFORMATÓW W POLSCE”. Przepisujący owe, pisane „pismem w dużej mierze nieczytelnym i na różnych luźnych kartkach w latach 1961 - 1964”, o. Modest Pasiecznik, „od którego wyszła inicjatywa napisania tychże”, we wstępie zaznaczył: Doskonała pamięć, jaką Czcigodny Brat Jubilat, mimo rozpoczętego 97-go już roku życia, zachował po dzień dzisiejszy oraz niezwykła trzeźwość i obiektywność w ocenie faktów i osób stanowią o tym, że skreślone sędziwą ręką „Wspomnienia” posiadają szczególną wartość…
