29 stycznia
W CIECHOCINKU NIE WYPOCZYWAŁ… o. FELICJAN LUTOBORSKI
Mateusz Lutoborski urodził się 14 września 1831 r. we Włocławku; trzy dni później został ochrzczony. Na miejscu ukończył szkołę elementarną, zapewne prowadzoną przy klasztorze reformatów. Sakrament bierzmowania otrzymał 29 marca 1844 r. Dnia 10 czerwca 1848 r. wstąpił w Siennicy do PRUSKIEJ PROWINCJI REFORMATÓW i przy obłóczynach otrzymał imię zakonne Felicjan. Po roku nowicjatu złożył śluby czasowe i rozpoczął naukę gramatyki i retoryki kolejno w Białej na Podlasiu, Węgrowie oraz Zarębach Kościelnych (1849 - 1852). Następnie ukończył w Żurominie kurs wymowy kościelnej (elokwencji, 1852 - 1853). Filozofii i historii Kościoła uczył się we Włocławku (1853 - 1855), a teologii w Płocku (1855 - 1858). Dnia 11 lutego 1853 r. złożył profesję uroczystą, a 17 września 1854 r. przyjął święcenia kapłańskie.
W latach 1858 - 1864 był kaznodzieją i nauczycielem szkoły elementarnej prowadzonej przez zakon w Żurominie. Po kapitule roku 1864 zamieszkał w klasztorze w Węgrowie jako osobisty sekretarz prowincjała o. Stefana Robakiewicza. Dnia 28 grudnia 1865 r. władze carskie deportowały tamtejszych zakonników do klasztoru etatowego w Pilicy, ale Lutoborski wyprosił sobie wyjazd do Włocławka u urzędników nadzorujących tę operację. Gdy jednak sprawa się wydała, a ponadto ujawniono jego patriotyczne zaangażowanie w okresie powstania 1863/64, decyzją rządu z 11 lipca 1866 r. odstawiono go pod strażą do Pilicy. Tam od razu podjął starania o oficjalne przeniesienie do domu etatowego we Włocławku, które nadeszło 2 stycznia 1867 r. Uzyskawszy w 1871 r. tzw. uwolnienie od życia zakonnego wyjechał do Ciechocinka (naówczas w parafii Raciążek), gdzie 27 września tegoż roku podjął obowiązki kapelana publicznej kaplicy uzdrowiskowej pod wezwaniem Matki Bożej.
Kaplica była za mała dla rosnącej liczby mieszkańców i kuracjuszy, dlatego rozpoczął starania o budowę murowanego kościoła. W dniu 30 marca 1873 r. powołany został komitet budowy świątyni, a Lutoborski był nie tylko jego członkiem ale „głównym i niezmordowanym pracownikiem przy budowie”, którą rozpoczęto jeszcze w tym samym roku, według projektu warszawskiego architekta Edwarda Cichockiego. Dnia 5 lipca 1874 r. prałat Florian Kosiński, administrator diecezji, poświęcił kamień węgielny. Lutoborski osobiście angażował się w akcję zbierania ofiar w guberniach płockiej i warszawskiej, ponadto organizował loterie fantowe i przedstawienia teatru amatorskiego. Umiał też pozyskiwać indywidualnych ofiarodawców, nawet z dalszych stron. Gdy 1 czerwca 1877 r. spaliła się kaplica, postawił tymczasową obok wznoszonego kościoła. W stanie surowym poświęcił go 15 sierpnia 1884 r. prałat Franciszek Stopierzyński. Przez kolejnych 20 lat pracowano nad wystrojem świątyni i jej wyposażeniem (witraże, polichromia, ambona, trzy ołtarze, ławki, 12-glosowe organy firmy Blomberga z Warszawy). Prawie jednocześnie z budową kościoła przystąpił Lutoborski z Komitetem do budowy plebanii z mieszkaniami dla księży kuracjuszy (1877 - 1884). Niezależnie od plebanii wybudowany też został obszerny dom dla kuracjuszy, którzy wspierali fundusz kościelny. Sekularyzował się w diecezji kujawsko - kaliskiej w roku 1891. Oprócz funkcji rektora kościoła w Ciechocinku był także formalnie od roku 1890 wikariuszem parafii Radziejów; od 1903 – parafii Lubraniec.
Świątynię pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Ciechocinku konsekrował 25 września 1904 r. bp włocławski Stanisław Zdzitowiecki, który nazajutrz, uczestnicząc w uroczystości 50-lecia kapłaństwa Lutoborskiego, odznaczył go godnością kanonika honorowego Kolegiaty Kaliskiej, a parafianie, na pamiątkę tej uroczystości, ufundowali dla niego kielich w stylu zakopiańskim. Car Rosji odznaczył go orderem św. Stanisława 3 klasy. Ks. Lutoborski zmarł 29 stycznia 1906 r. i został pochowany w podziemiach kościoła, w krypcie pod ołtarzem głównym. Wierni, u których cieszył się wielkim szacunkiem i życzliwością, uczcili jego pamięć skromną tablicą pamiątkową.
W roku 1918 erygowano w Ciechocinku parafię; sto lat później kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła został podniesiony do godności kolegiaty.
