13 grudnia

„Pielgrzymka…  Pobożno-ciekawej Publiczności ofiarowana”… o. Józef Drohojowski, misjonarz w Ziemi Świętej…

Iwo, syn Józefa Drohojowskiego, herbu Korczak, naówczas stolnika żydaczowskiego (od 1748 chorążego żydaczowskiego; od 1765 kasztelana przemyskiego) przyszedł na świat w Zamościu w roku 1739; tamże został ochrzczony 28 października. Początkowo był studentem Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. W roku 1756 wstąpił do REFORMATÓW PROWINCJI MAŁOPOLSKIEJ. Dnia 3 kwietnia rozpoczął w klasztorze wielickim nowicjat; dla nieznanych bliżej przyczyn został on mu przedłużony o dwadzieścia dni – profesję złożył 23 kwietnia 1757 r.

Studia kontynuował w Zakliczynie (retorykę), Zamościu (filozofię), Krakowie i Lublinie (teologię). Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk Rajmunda Jezierskiego, biskupa bakowskiego, 1 maja 1763 r. w Lublinie. W kolejnych latach studiował jeszcze teologię spekulatywną w Przemyślu i prawo kanoniczne oraz teologię polemiczną w Pińczowie.

W szeregu klasztorów, a także w kościele Ducha Świętego w Lublinie, był kaznodzieją; w latach 1784 - 85 prefektem misji ludowych. Kilkakrotnie pełnił urząd gwardiana: w Kętach (1773 - 74 i 1778 - 79), Stopnicy (1775 - 76) i Krakowie (1781 - 83, 1786 - 87, 1792 - 93 i 1796 - 98). Przez rok wykładał teologię mistyczną (duchowość) w Zakliczynie (1776 - 77).

Był definitorem i jednocześnie sekretarzem prowincji (1783 - 86).

W latach 1788 - 91 przebywał w Kustodii Ziemi Świętej. Tam przez pół roku posługiwał w Bazylice Grobu Bożego; był dyskretem (czyli definitorem) kustodii… Z polecenia Kongregacji Rozkrzewienia Wiary wizytował niektóre diecezje bliskowschodnie. Ostatni rok spędził na Cyprze jako gwardian klasztoru w Larnace i wiceprefekt misji apostolskiej.

Po powrocie do swojej prowincji piastował urząd kustosza (1798 - 1801) i prowincjała (1804 - 06). Był także komisarzem generalnym w prowincji wielkopolskiej (1797) i małopolskiej (1806).

Zmarł 13 grudnia 1811 r. w Krakowie.

Swoje wrażenia z pobytu w Ziemi Świętej wraz z opisem jej sanktuariów zamieścił w dwutomowym diariuszu „Pielgrzymka do Ziemi Świętej, Egiptu, niektórych Wschodnich i Południowych krajów. Odbyta w Roku 1788. 89. 90. i 91. Pobożno-ciekawej Publiczności ofiarowana”, który został wydany drukiem w Krakowie już po jego śmierci, w roku 1812, a później jeszcze trzykrotnie wznowiony (1822, 1829, 1846). Opublikowane zostały także niektóre z jego kazań.