11 listopada

O. CYPRIAN GOZDECKI – JEDEN OJCÓW „REFORMY” W POLSCE…

Urodził się ok. roku 1584 w Złotowie z rodziców Aleksandra i Reginy. Wg o. Błażkiewicza: najprzód ksiądz świecki, doktor obojga praw, kanclerz nadworny (audytor) biskupa krakowskiego, Piotra Tylickiego. Wstąpił do bernardynów w Krakowie zapewne 16 września 1611 r. (na taką datę, oprócz aktu profesji, wskazuje także imię zakonne, które otrzymał – w tym dniu Kościół wspomina św. Cypriana, męczennika, biskupa Kartaginy…) i ukończywszy tam nowicjat złożył dokładnie rok później śluby uroczyste. Przy czym zachowany akt – wpisany do księgi profesów - zawiera pewną nieścisłość. Podając datę 16 września 1612 r. zaznaczono, że był to poniedziałek („die luna”) - tymczasem była to niedziela… Być może profesję złożył dzień później, w święto Stygmatów św. Franciszka…

Także jego młodszy brat, Stanisław, urodzony ok. 1590 roku, wstąpił do bernardynów i złożył profesję w Krakowie 2 maja 1613 r.

W roku 1618 o. Cyprian, mieszkający naówczas w Tarnowie, przeszedł za zgodą swoich przełożonych do reformatów; przyjęty został 12 lipca w klasztorze gliwickim. Po dwóch latach wysłany został do Rzymu na czele grupy zakonników w celu zintensyfikowania starań o zezwolenie na osiedlenie się reformatów w Polsce. Jakiś czas przebywał w PROWINCJI ASYSKIEJ, mieszkając w klasztorach, którym początek dał św. Franciszek. W Rzymie miał rozmawiać z samym papieżem Grzegorzem XV i skłonić go do mianowania komisarza apostolskiego dla przeszczepienia „REFORMY” na grunt polski. Po zamianowaniu takowym o. Aleksandra z Padwy (Patavinusa) z PROWINCJI MEDIOLAŃSKIEJ, pospieszył z „dobrą nowiną” do Gliwic. Pośpiechu tego o mały włos nie przepłacił życiem. Pojmany został bowiem przez węgierskich heretyków i oskarżony o podpalenie ich miasteczka… Zelżony i pobity, został ostatecznie wypuszczony dla braku dowodów zarzucanej mu winy…

Towarzyszył o. Komisarzowi, służąc mu pomocą w doprowadzeniu do szczęśliwego końca podjętych starań, a także w zakładaniu pierwszych klasztorów i redagowaniu ustawodawstwa partykularnego… Na pierwszej oficjalnej KAPITULE, 6 czerwca 1623 r. w Zakliczynie, mianowany został dyskretem KUSTODII MAŁOPOLSKIEJ i pierwszym gwardianem klasztoru zakliczyńskiego. Trzy lata później ojcowie kapitulni powierzyli mu urząd KUSTOSZA. W tym też czasie opracował wytyczne dotyczące prowadzenia kancelarii kustosza.

W roku 1634, jako gwardian w Kazimierzu Dolnym, był jednym z tych, którzy przeciwstawili się narzuconej unii z bernardynami i podjęli zdecydowane kroki dla jej zniesienia. „Po szkodliwym zjednoczeniu, on najwięcej pracował, aby dla uspokojenia sumienia i zachowania doskonałego Praw Zakonnych, Reformaci od OO. Bernardynów byli rozłączeni”… W latach 1641 - 44 był definitorem PROWINCJI MAŁOPOLSKIEJ. Na polecenie generała zakonu Jana z Neapolu i ministra prowincjalnego Ambrożego Stalickiego opracował w roku 1647 Liber Custodiae Minoris Poloniae (kronikę początków reformatów polskich).

Pracował niezmordowanie przy zwalczaniu sekty ariańskiej (tzw. Braci Polskich); doprowadził m.in. do wyrzeczenia się jej błędów i nawrócenia jednego z przywódców, Achacego Taszyckiego z Lusławic k. Zakliczyna.

Gdy wchodził 11 listopada 1649 r. do refektarza klasztoru krakowskiego na Garbarach, spadł ze ściany obraz św. Franciszka. Odczytał to jako znak zbliżającej się śmierci. Jeszcze tego samego dnia, tknięty apopleksją, oddał duszę Bogu…