19 listopada

„NIKOMU NIE BYŁ PRZYKRYM ANI NIEZNOŚNYM”… o. MANSWET LEPORINI, autor pierwszego życiorysu św. STANISŁAWA PAPCZYŃSKIEGO, założyciela ZAKONU MARIANÓW...

Urodził się ok. roku 1665. Nowicjat w WIELKOPOLSKIEJ PROWINCJI REFORMATÓW rozpoczął 2 października 1688 r. W księgach zapisany został wówczas jako Zaievius. Była to zapewne zlatynizowana forma nazwiska Zając lub Zajączek. Z biegiem czasu urobiono z łacińskiego słowa LEPUS czyli ZAJĄC nazwisko LEPORINI (leporinus – zajęczy; lepor, -oris –  to gładkość, wdzięk, powab, dowcip…) i pod takim jest znany. Święcenia kapłańskie wg o. A. Szteinke otrzymał prawdopodobnie ok. roku 1694 w Warszawie, gdzie odbywał studia teologiczne. Natrafić możemy jednak na informację, że już jako kapłan był w roku 1699 słuchaczem teologii w Poznaniu – mógł więc i tam nieco wcześniej przyjąć święcenia…

W oparciu o szczątkowe materiały archiwalne i przede wszystkim historyczne opracowania ojców Koralewicza i Mysłkowskiego możemy podać następujące fakty z jego życia: był gwardianem w Miedniewicach (1706 - 07) i w Warszawie (1720 - 22 i 1725 - 28); tamże lektorem teologii (1707 - 14) i kaznodzieją (1714 - 16). W zarządzie prowincji pełnił urząd definitora (1710 - 13 i 1728), kustosza (1713 - 16 i 1722 - 25) i prowincjała (1716 - 19). Jako kustosz, w roku 1723, był wraz z prowincjałem, o. Archaniołem Sarnowskim, w Rzymie na kapitule generalnej, odbywając podróż, jak to wówczas było w zwyczaju u reformatów, pieszo.

W ramach opieki duchowej, sprawowanej przez WIELKOPOLSKĄ PROWINCJĘ REFORMATÓW nad ZAKONEM MARIANÓW, był w latach 1704 - 1706 i 1724 - 25 magistrem ich nowicjatu oraz lektorem teologii moralnej w klasztorze w Puszczy Mariańskiej (Korabiewskiej). W roku 1715 był wizytatorem tegoż zakonu. Jest autorem pierwszego życiorysu założyciela MARIANÓW, św. Stanisława Papczyńskiego (1631 - 1701), napisanego już cztery lat po jego śmierci.

Wydał w roku 1722 trzecią i czwartą część Kronik trzech zakonów, Sanniga oraz Additament do Kronik Braci Mniejszych o. Aleksego Koralewicza (z napisanymi przez siebie dwoma ostatnimi rozdziałami. Opublikowana też została drukiem jego Exhorta albo mowa w dzień św. Bonawentury, wygłoszona w refektarzu przy uroczystej introdukcji reformatów do klasztoru węgrowskiego 14 lipca 1715 r.

Zmarł w Warszawie 9 listopada 1728 r.

O. Kleczewski o sposobie sprawowania przezeń władzy napisał w Kalendarzu Seraficznym:

„Dla znacznych cnót i doskonałej nauki (…) obrany był Prowincjałem. Urząd ten z wielką miłością braterską sprawował; o pilne zachowanie Reguły, przy potrzebnej żarliwości, starał się tak, że nikomu nie stał się przykrym, a tym bardziej nieznośnym.(…) Zawsze pamiętał na to, że go Reguła uczyniła, i nazwała sługą Braci, a za tym starał się pilno, żeby z Zakonnikami postępował jak Ojciec, oraz dogadzał im w potrzebach prawdziwych, i prośbach sprawiedliwych jako sługa”…