11 lutego
„SENIOR POLSKIEGO DUCHOWIEŃSTWA W USA”… o. URBAN RASZKIEWICZ
Dnia 7 września 1898 r. w kościele parafialnym Najświętszej Maryi Panny w Otis (Indiana) świętował złoty jubileusz kapłaństwa tamtejszy proboszcz, o. Urban Raszkiewicz. Na łamach Dziennika Chicagoskiego, którego był współzałożycielem, ukazała się obszerna relacja z tej uroczystości, a wraz z nią życiorys jubilata, który z pewnymi uzupełnieniami i uściśleniami, poniżej zostaje zamieszczony:
Ks. Urban Raszkiewicz urodził się dnia 22 Lipca 1824 r. z ojca Bartłomieja Raszkiewicza i matki Ewy z Auksztalnisów Raszkiewicz w Szawle, pół mili od Niemna, na Litwie w województwie Augustowskim, powiecie mariampolskim. Na chrzcie (25 lipca) otrzymał imiona Jakub Antoni. Pierwsze nauki pobierał w domu rodzicielskim, elementarne w Prenach, wyższe zaś w gimnazjum Kowieńskim, gdzie wówczas stryj jego, ksiądz Antoni Raszkiewicz, kanonik honorowy Wileński był katechetą.
Roku 1844, d. 5 Września wstąpił do zakonu św. Franciszka REFORMATÓW (PROWINCJI PRUSKIEJ) w Smolanach, gdzie mu dano imię zakonne Urban. Po ukończeniu rocznego nowicjatu studiował gramatykę w Węgrowie (tam 6 czerwca 1847 r. złożył profesję uroczystą) i filozofię we Włocławku (1847 - 49), gdzie 8 Września 1848 r. otrzymał święcenia kapłańskie od ks. Biskupa Walentego Bończa Tomaszewskiego, Bisk. Diecezji Włocławsko (Kujawsko) - Kaliskiej. Do roku 1851 studiował teologię w Płocku. Następnie powierzono mu urząd prefekta i nauczyciela prowadzonej przez zakon szkoły elementarnej, najpierw we Włocławku (1851 - 54), później w Żurominie (1854 - 58).
Roku 1858, gdy król pruski Fryderyk IV, klasztory r. 1822 skasowane , na powrót wrócił, w których kilku tylko starców zakonników na wymarcie skazanych zostało, władza zakonna, po otwarciu tam nowicjatu, posłała go do tych klasztorów na Profesora kleryków, którym wykładał prawo kanoniczne i teologię – najpierw do Łąk Bratiańskich (1858 - 65), gdzie 26 sierpnia 1859 r. oficjalnie został zakonnikiem niedawno erygowanej PROWINCJI PRUSKO - POZNAŃSKIEJ. Był także gwardianem i definitorem (1861 - 64, w tych latach pełnił też urząd sekretarza prowincji, oraz 1870 - 73) aż do roku 1872 (73?). Wybudował dwa domy klasztorne, jeden w Goruszkach (Miejskiej Górce) pod Rawiczem (gwardian w latach 1865 - 68, jednocześnie lektor teologii i prefekt studiów), drugi zaś we Wronkach pod Szamotułami nad Wartą w Księstwie Poznańskim (1868 - 73?, pierwszy tamtejszy gwardian…).
Roku 1872(73?), kiedy kulturkampf nastał i klasztory w Prusach i Księstwie Poznańskim skasowane zostały, i on został z państwa pruskiego przez rząd wydalony (kasata miała miejsce w roku 1875, wcześniej musieli wyjechać zakonnicy nie urodzeni w Prusach…). Udał się do Galicji pod zaborem austriackim do tegoż samego Zakonu OO. Reformatów (PROWINCJI GALICYJSKIEJ), gdzie był przez cztery lata Gwardianem: dwa lata w Przemyślu (1874 - 76) i dwa lata w Rawie Ruskiej (1876 - 78, pełniąc jednocześnie urząd wikarego w Magierowie). Potem mieszkał w Galicji nad pruską granicą (w Kętach), i odprawiał misje na Górnym Śląsku i w Księstwie Poznańskim tajemnie nocami, kryjąc się przed żandarmami w tych parafiach, które przez kulturkampf były osierocone z własnych pasterzy.
Roku 1881 za pozwoleniem władzy duchownej i za rekomendacją ks. Kardynała Ledóchowskiego, na żądanie Najprzew. Ks. Biskupa Józefa Dwenger, diecezji Fort Wayne, przybył do Otis, Ind. w Półn. Ameryce, gdzie dotąd sprawuje urząd proboszcza (instalowany 6 lipca 1881 r.) i Dziekana nad Polakami diecezji Fort Wayne (od 1891 r.). Współorganizował parafię w Hammond; według niektórych opracowań – także w pobliskim Michigan City. Działał w polonijnym Zjednoczeniu Polskim Rzymsko - Katolickim; stał na czele Towarzystwa Księży Rzymsko - Katolickich Polskich pod opieką Najświętszego Serca Jezusowego, którego był współzałożycielem. Zmarł 11 lutego 1909 r. w Otis.
