15 - 16 stycznia
KUSTOSZ, KTÓRY MUSIAŁ NAZYWAĆ SIĘ PROWINCJAŁEM… (o. KAPISTRAN URBANOWICZ) i SOLENIZANT, KTÓRY ZMARŁ W DNIU SWOICH IMIENIN (o. BERARD ZALEWSKI)
Pierwszy urodził się ok. roku 1743. Mając lat dwadzieścia, wstąpił 29 października 1763 r. do PRUSKIEJ PROWINCJI REFORMATÓW. Przy obłóczynach (przyjęciu habitu), który to akt równoznaczny był z rozpoczęciem nowicjatu, nadano mu imię Jan Kapistran. Później w powszechnym użyciu, także w dokumentach, była tylko druga część owego imienia. Święcenia kapłańskie otrzymał ok. roku 1770. Studiował m.in. we Włocławku, gdzie po kilku latach sam był lektorem (wykładowcą) prawa kanonicznego i dwukrotnie gwardianem (1790 - 91 i 1792 - 93). Ten sam urząd pełnił także w Grudziądzu (1797 - 98). Był profesorem w szkole prowadzonej przez zakon w Żurominie, wchodził także w skład zarządu prowincji jako definitor (1801 - 04).
Przynajmniej od roku 1807 mieszkał w Boćkach. Klasztor ten, wraz z całym tzw. departamentem (obwodem) białostockim, znalazł się po pokoju w Tylży (1807 r.) w granicach Imperium Rosyjskiego. Niemożność sprawowania nad nim władzy przez prowincjała pruskiego sprawiła, że kilka lat później został on włączony do Kustodii św. Anny w Rosji (w dokumentach kościelnych i państwowych nazywanej PROWINCJĄ, choć należały do niej tylko trzy klasztory - oprócz boćkowskiego, w Dederkałach i Żorniszczach…). Wiekowy już o. Kapistran prawdopodobnie cały czas przebywał w tymże boćkowskim klasztorze, pełniąc przez długie lata urząd gwardiana. Niemalże u schyłku swego życia przez trzy lata (1820 - 23) kierował KUSTODIĄ. Kilka miesięcy po złożeniu urzędu prowincjała (faktycznie kustosza) zakończył życie – 15 stycznia 1824 roku.
Z danych archiwalnych można wywnioskować, że drugi z nich urodził się pomiędzy rokiem 1753 a 1755. Nauki pobierał u Jezuitów w Pułtusku. Do PRUSKIEJ PROWINCJI REFORMATÓW wstąpił w Siennicy. Tamże, przynajmniej częściowo, odbywał studia przygotowujące do święceń prezbiteratu (otrzymał je ok. roku 1784). Niestety nie dysponujemy materiałami archiwalnymi, które by nam coś powiedziały o pierwszych dwudziestu trzech latach jego pracy kapłańskiej…
Od roku 1807, a może i wcześniej, mieszkał w Boćkach. W tamtejszym klasztorze bywał wikarym, gwardianem (1819 - 20 i 1820 - 23) oraz magistrem nowicjatu (ten ostatni urząd pełnił także w latach 1819 - 20 w Dederkałach Wielkich na Wołyniu); ponadto nadzorował prace budowlane i remontowe jako tzw. „rektor (względnie magister) fabryki”.
Zmarł w dniu patrona swojego życia zakonnego, św. Berarda, jednego spośród pięciu pierwszych męczenników franciszkańskich, 16 stycznia 1825 roku.
