30 listopada

OSTATNI KAZIMIERSKI REFORMAT… o. ADRIAN GAŁUSZKIEWICZ

Życie zakonne o. Adriana Gałuszkiewicza wypełniała różnorodna posługa w wielu klasztorach REFORMACKIEJ PROWINCJI MAŁOPOLSKIEJ, zapamiętano go jednak przede wszystkim jako mitycznego niemal strażnika świątyni poklasztornej w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą. Po upadku powstania styczniowego, mocą ukazu cara Aleksandra II z dnia 8 listopada 1864 roku, klasztor w tym mieście został pozostawiony jako tzw. nieetatowy, przeznaczony do likwidacji z chwilą zmniejszenia się liczby zakonników poniżej ośmiu. W dniu 18 czerwca 1866 roku reformaci zostali zmuszeni do opuszczenia kazimierskiego konwentu i deportowani Pińczowa. Jako rektor świątyni pod wezwaniem Zwiastowania NMP został pozostawiony o. Gałuszkiewicz. Trwał na swoim posterunku dwadzieścia trzy lata. Dla spopularyzowania jego osoby przyczynił się Bolesław Prus, czyniąc go, nie wymienionym z imienia i nazwiska, bohaterem noweli „Z żywotów świętych”, zamieszczonej w zbiorze zatytułowanym „Opowiadania wieczorne”. W ostatnich tygodniach życia o. Gałuszkiewicz na tyle podupadł na zdrowiu i stał się niedołężnym, że został zwolniony z urzędu rektora i miał być przeniesiony do klasztoru etatowego we Włocławku; do czego jednak nie doszło, albowiem zmarł 30 listopada 1889 roku. Pochowany został na miejscowym cmentarzu, w niewielkim murowanym grobowcu „księdza z Wilkowa”, przy czym wygląd tego grobu był kilkakrotnie zmieniany; w ostatnich latach jego ciało zostało ekshumowane i wraz z kilkoma innymi przeniesione do nowego grobowca zakonnego.

Wojciech Gałuszkiewicz, późniejszy o. Adrian ochrzczony został 12 kwietnia 1803 roku w Zwoleniu, miejscu swego urodzenia. Życie zakonne rozpoczął 7 września 1821 r. w Solcu nad Wisłą. Po ukończeniu rocznego nowicjatu złożył śluby czasowe. Studiował retorykę w Pilicy; następnie filozofię w Sandomierzu (1824 - 26). Tam też w dniu 1 września 1825 r. złożył profesję uroczystą, a 20 maja 1826 r. w miejscowej katedrze otrzymał z rąk bpa sufragana, Aleksandra Dobrzańskiego, święcenia kapłańskie. Studia teologiczne odbywał w Krakowie w latach 1826 - 30.

Po ich ukończeniu był lektorem retoryki i dialektyki w Pińczowie, filozofii w Sandomierzu i Kazimierzu Dolnym, teologii moralnej w Pilicy i Chełmie, teologii spekulatywnej w Kazimierzu, Chełmie i Sandomierzu. Jednocześnie powierzany mu był urząd kaznodziei (w Sandomierzu, Pilicy, Kazimierzu D. i Chełmie). W Sandomierzu pełnił urząd kaznodziei katedralnego (1832 - 33 świątecznego i 1841 - 42 niedzielnego). Był również w trzech konwentach gwardianem: w stopnickim (1834 - 36), pińczowskim (1843 - 45) i pilickim (1846 - 47), a także przez rok magistrem w nowicjacie soleckim (1845 - 46). W latach 1845 - 48 wchodził w skład zarządu prowincji jako definitor.

W klasztorze kazimierskim mieszkał w sumie przez czterdzieści jeden lat, z czego bez przerwy przez ostatnie trzydzieści (1859 - 89).

Gorliwie pracował przy kościele i brał czynny udział w życiu dekanatu jako duszpasterz i duchowny kierownik księży diecezjalnych. Był lubiany przez duchowieństwo i licznie gromadził księży na wszystkich klasztornych uroczystościach… Ogromnie dbały o podtrzymanie służby Bożej w kościele, zwłaszcza tradycyjnych odpustów maryjnych…

Z dwuletnim opóźnieniem, 13 czerwca 1878 roku obchodził złoty jubileusz święceń kapłańskich, tak zwanych – jak wówczas nazywano – drugich prymicji, o czym swoich czytelników informował Kurjer Lubelski…

Umieszczony na tablicy nagrobnej napis informujący, że był powstańcem styczniowym, nie znajduje potwierdzenia w dokumentach… Nie jest jednak wykluczone, że z powstaniem sympatyzował…