27 stycznia

JEDYNY Z REFORMATÓW ZMARŁY W TUNCE NA SYBERII… o. TEODOR KURKIEWICZ

Jan Kurkiewicz, w zakonie o. Teodor, urodził się w Bieżuniu k. Żuromina, w obwodzie i powiecie mławskim, województwie płockim, dnia 15 października 1817 r. Dwa dni później został ochrzczony. Wstąpił do REFORMATÓW PROWINCJI PRUSKIEJ 23 (24?) października 1834 r. w Żurominie. Trzy lata później, 5 września 1837 r. złożył śluby wieczyste, a 10 stycznia 1841 roku otrzymał święcenia kapłańskie, będąc podówczas studentem teologii w klasztorze płockim; później był tam lektorem (wykładowcą) teologii i profesorem teologii mistycznej. Po święceniach pracował jako nauczyciel w szkole elementarnej prowadzonej przez zakon we Włocławku. Kilkakrotnie mieszkał w klasztorze żuromińskim; tam także przebywał przez ostatnie dwa i pół roku przed wybuchem POWSTANIA, pełniąc urząd prefekta misji. Dwukrotnie wybierany był do ZARZĄDU PROWINCJI jako definitor (1855 - 58 i 1861 - 64).

Za ogłoszenie chłopom dekretu uwłaszczeniowego, uchwalonego przez rząd powstańczy 22 stycznia 1863 roku, rosyjski sąd pozbawił go wszelkich praw cywilnych i skazał na zabajkalską katorgę. Niewolniczą pracę wykonywał w Akatui, w tamtejszej kopalni srebra i ołowiu (jak utrzymuje Jerzy Kennan: „uchodziła ona za najokrutniejsze miejsce zesłania w całej Syberyi”). Stamtąd, w roku 1868, przesiedlony został do Tunki. Przebywał tam w czasie, gdy w tej położonej w Buriacji wiosce przebywało najwięcej polskich kapłanów i zakonników. W grudniu 1870 r. było ich tam 142. Tam też zmarł, z wycieńczenia spowodowanego gruźlicą węzłów chłonnych, jako jedyny z POLSKICH REFORMATÓW, 27 stycznia 1871 r. Spoczywa, wraz z innymi dziewięciu lub dziesięciu polskimi kapłanami na cmentarzu w pobliskiej wiosce Nikolsk.