7 lutego
40 LAT PO PORZUCENIU ŻYCIA ZAKONNEGO U REFORMATÓW zaczął piąć się po szczeblach drabiny hierarchicznej Kościoła… (Wincenty a’Paulo Pieńkowski, biskup lubelski)
W dniu 7 lutego 1845 roku zmarł bp Mateusz Maurycy Wojakowski, sufragan lubelski, od roku 1839 administrator diecezji. Jeszcze tego samego dnia, zgodnie z obowiązującym prawem, kanonicy katedralni wybrali wikariusza kapitulnego, który miał czasowo zarządzać diecezją do chwili mianowania biskupa ordynariusza. Wybrano proboszcza parafii Kurów, ks. kan. Wincentego a’Paulo Pieńkowskiego. Jak się okazało, rządy jego nie były czasowe… W roku bowiem następnym został mianowany administratorem diecezji, a sześć lat później, 27 września 1852 r. papież Pius IX powołał go na urząd biskupa diecezjalnego (ordynariusza), którym był aż do śmierci w dniu 21 listopada 1863 roku. Rządził więc tą diecezją przez prawie 19 lat…
Dlaczego akurat w tym miejscu jego osoba się pojawia? Otóż w biografiach bpa Pieńkowskiego pomijany jest jeden fakt - kilkuletniego bycia zakonnikiem REFORMACKIEJ PROWINCJI MAŁOPOLSKIEJ. Szkolne lata przyszłego PASTERZA umiejscawiane są w Zamościu i Lwowie, gdzie w roku 1805 miał zdać maturę i wstąpić do seminarium diecezji lubelskiej. W świetle archiwaliów reformackich okres ten, przynajmniej częściowo, wyglądał inaczej. Nie mając jeszcze pełnych piętnastu lat życia (prawdopodobnie więc po ukończeniu szkół zamojskich) rozpoczął nowicjat w klasztorze soleckim 16 kwietnia 1801 r., otrzymując habit i patrona życia zakonnego św. Rafała Archanioła. Ponieważ przed ukończeniem szesnastu lat nie mógł złożyć tzw. ślubów prostych (czasowych), przedłużono mu czas próby nowicjackiej do 19 lipca roku następnego. Po ich złożeniu kształcił się w zakresie gramatyki w Kazimierzu Dolnym n. Wisłą (do roku 1804) i retoryki w Pińczowie (od 1804). Jeszcze w tym samym albo w pierwszej połowie następnego roku porzucił życie zakonne. Kontynuował formację przygotowującą do przyjęcia święceń kapłańskich w WSD diecezji lubelskiej. Otrzymał je 30 lipca 1809 r. Później, już jako biskup, konsekrowany 31 lipca 1853 roku w kościele św. Katarzyny w Petersburgu przez metropolitę mohylewskiego, abpa Ignacego Hołowińskiego, sam wielokrotnie udzielał święceń niższych i wyższych klerykom reformackim…
