4 lutego

DOŚWIADCZONY KALECTWEM, NIE TRACIŁ DUCHA… o. IDZI KOSZCZYŃSKI

O. Idzi Koszczyński wstąpił do MAŁOPOLSKIEJ PROWINCJI REFORMATÓW w roku 1698. W dniu 29 sierpnia rozpoczął nowicjat w klasztorze wielickim; rok później złożył profesję uroczystą. Studiował filozofię w Zamościu i teologię we Lwowie. Tam 31 sierpnia 1704 roku wyświęcony został na kapłana przez bpa Deodata Nersesowicza, koadiutora ormiańsko - katolickiego. Przez kolejne dwa lata kontynuował studia teologiczne (w latach 1705 - 06 w Bieczu). Po ich zakończeniu skierowano go do Przemyśla, gdzie powierzony mu został urząd kaznodziei (1706 -07). Także przez dwa następne lata spoczywał na nim obowiązek głoszenia kazań w klasztorach kazimierskim i soleckim. Niestety, już w tym czasie zaczął tracić wzrok… Pozostawał w latach 1709 - 15 w Solcu jako spowiednik. Te posługę spełniał do końca życia w klasztorach, do których był przez władze zakonne przeznaczony: w Kazimierzu Dolnym (1715 - 20) i Lublinie (1720 - 30). „W słuchaniu spowiedzi był niespracowany i wszyscy się do niego ubiegali” (Mysłkowski).

Przez 19 lat swojego kalectwa szczególnym darem sobie udzielonym robił na Ołtarze kształtne ozdoby (relikwiarze, rzeźbione ramy do obrazów; również figurki do szopki – pasterzy, jeźdźców, owce, woły i inne) wyborniej, jak inni z najlepszymi oczami. Od młodości udarowany dobrocią serca, nigdy w swoim kalectwie nie był pomieszany, owszem zawsze wesoły, przyjemny i szczery (tenże).

Zmarł 4 lutego 1730 r. w Lublinie.