23 grudnia

CZŁOWIEK „WE WSZYSTKIM PRAWY”… o. WAWRZYNIEC KARNIEWSKI

Życie zakonne u REFORMATÓW PROWINCJI WIELKOPOLSKIEJ rozpoczął 10 sierpnia 1747 roku. Po ukończeniu rocznego nowicjatu złożył śluby uroczyste. W roku 1750, jako kleryk , podjął decyzję przyłączenia się do nowo erygowanej PROWINCJI PRUSKIEJ pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP (mariańskiej). Być może na krok ten zdecydował się, mając na uwadze swoje pochodzenie. Gniazdem bowiem rodowym Karniewskich było Karniewo w powiecie makowskim, w kręgu oddziaływania klasztoru pułtuskiego… Czy sam przyszły o. Wawrzyniec tam przyszedł na świat – trudno dociec… podobnie jak i powiedzieć cokolwiek o pierwszych ponad dwudziestu latach jego życia zakonnego. Po raz pierwszy odnotowany jest jako kaznodzieja niedzielny w wykazie wspólnoty klasztoru węgrowskiego w roku 1770. Umieszczenie jego osoby na drugim miejscu, zaraz po gwardianie, sugeruje, że musiał wcześniej pełnić różne odpowiedzialne urzędy… Niestety, nie wiemy ani jakie, ani gdzie …

Na kapitule roku 1774, odbywającej się w miesiącu sierpniu w Łąkach Bratiańskich wybrany został definitorem prowincji; trzy lata później, 21 lipca 1777 r., w tym samym klasztorze – jednogłośnie prowincjałem. Był to czas, gdy już od pięciu lat sześć klasztorów PROWINCJI MARIAŃSKIEJ znajdowało się pod panowaniem pruskim (Łąki Bratiańskie, Toruń - Podgórz, Dzierzgoń, Wejherowo, Grudziądz i Brodnica)… Władze zaborcze ingerowały w życie wspólnot zakonnych, ale jeszcze nie na tyle, żeby uniemożliwić ich funkcjonowanie czy też drastycznie je ograniczyć. Praktycznie władza prowincjała rozciągała się nad wszystkimi klasztorami, choć właśnie w roku 1777 król pruski Fryderyk podjął pierwszą próbę wymuszenia stworzenia osobnych, niezależnych od macierzystych prowincji, struktur zakonnych…

Po zakończeniu urzędowania prowincjalskiego, w roku 1780, o. Karniewski zamieszkał w klasztorze włocławskim jako archiwista prowincji. Niestety, owoce jego pracy zaginęły, najprawdopodobniej uległy zniszczeniu…

Dwukrotnie powołany został przez zarząd generalny zakonu na urząd komisarza generalnego  (wizytatora) w bratnich prowincjach reformackich. W roku 1781 w PROWINCJI RUSKIEJ pod wezwaniem Matki Bożej Bolesnej, której kapituła, jak się wkrótce okazało – ostatnia, odbyła się w miesiącu czerwcu w Rawie Ruskiej. Prowincjałem w dniu 24 czerwca wybrany został o. Bernard Gołębiowski. Dwa lata później w PROWINCJI MAŁOPOLSKIEJ pod wezwaniem Matki Bożej Anielskiej. Na kapitule, która obradowała w Solcu nad Wisłą, wybrano prowincjałem w dniu 29 września 1783 r. o. Nepomucena Wielowieyskiego.

Jeszcze w roku 1793, w miejsce zmarłego o. Antoniego Ulatowskiego, zarząd prowincji powołał go do grona definitorów. Urząd ten spełniał przez kolejne dwa lata.

Zmarł „pełen cnót i zasług” 23 grudnia 1796 r. we Włocławku (według niektórych materiałów archiwalnych dniem jego śmierci był 24 grudnia…). W pamięci współbraci zapisał się jako „kaznodzieja najbardziej zasłużony” i człowiek „we wszystkim prawy”…