14 listopada

KAZNODZIEJA KATEDRY WAWELSKIEJ… o. ODORYK SMÓLSKI  

Stanisław Smólski (czasami Smulski), w zakonie o. Odoryk, urodził się we wsi Ostrowo koło Strzelna w Wielkim Księstwie Poznańskim w roku 1844. Mając osiemnaście lat wstąpił do REFORMATÓW PROWINCJI Niepokalanego Poczęcia NMP (poznańsko - pruskiej). Nowicjat odbył w Wejherowie. Śluby wieczyste złożył w roku 1866; święcenia kapłańskie otrzymał 3 listopada 1867 r. Początkowo był kaznodzieją i spowiednikiem w Poznaniu, później, od roku 1872 lektorem filozofii i egzegezy w Miejskiej Górce oraz kaznodzieją tamże.

W roku 1875, gdy władze pruskie zamknęły klasztory na podległych sobie terenach, udał się do PROWINCJI GALICYJSKIEJ. Powierzono mu najpierw urząd głoszenia słowa Bożego w Przemyślu, a następnie, jako drugi z reformatów, został kaznodzieją katedry wawelskiej w Krakowie (1879 - 82; po o. Henryku Lokajczyku). Później był kaznodzieją i misjonarzem ludowym w Jarosławiu, Zakliczynie, Krakowie i Wieliczce. Często głosił rekolekcje wielkopostne i misje wraz z przełożonymi klasztorów; na zakończenie zakładali w parafiach wspólnoty III Zakonu św. Franciszka.

Gdy w roku 1890 o. Anastazy Szpręga, komisarz prowincjalski w Wielkim Księstwie Poznańskim otrzymał od prowincjała galicyjskiego, o. Joachima Maciejczyka, zgodę na powrót do macierzystych klasztorów zakonników, którzy osiedlili się w Galicji po roku 1875, o. Smólski udał się do Wronek i tam pozostawał na urzędzie wikarego parafii i rektora kościoła klasztornego do 13 października 1893 r. Następnego dnia otrzymał nominację na komendarza (praktycznie proboszcza) parafii Iwno w dekanacie kostrzyńskim archidiecezji poznańskiej. Na tym urzędzie pozostał aż do śmierci. Zmarł 14 listopada 1914 r. Przez arcybiskupa poznańskiego uhonorowany był tytułem radcy (radca duchowny ad honores).