24 października
ROCZNICA KONSEKRACJI KOŚCIOŁA SANDOMIERSKIEGO I NIE WSZYSTKICH W NIM OŁTARZY (!)
REFORMACI PROWINCJI MAŁOPOLSKIEJ przybyli do Sandomierza 9 lipca 1672 r. i zamieszkali w kamienicy Katarzyny Gliwickiej, wdowy, która już cztery lata wcześniej wyraziła chęć ich przyjęcia pod swój dach. Nabożeństwa odprawiali w kaplicy Matki Boskiej, znajdującej się w miejscu, w którym później stanął ich kościół. Po sześciu latach przeprowadzili się do wzniesionego dla nich, na ofiarowanym przez Michała Kubickiego placu, drewnianego klasztoru. Rok później został on podniesiony do rangi konwentu. Jednocześnie na najwyższym wzgórzu miasta rozpoczęto budowę murowanego klasztoru i kościoła, fundowanego przez wojewodę krakowskiego, Aleksandra Michała Lubomirskiego, hrabiego na Wiśniczu, starostę sandomierskiego i jego żonę, Helenę z Ossolińskich, Jana Kurdwanowskiego, miejscowego sędziego grodzkiego, Marcina Michała Dębickiego, podkomorzego sandomierskiego, Piotra Opockiego, kasztelana wiślickiego i Czesława Stefana Szembeka, kasztelana wojnickiego i starostę bieckiego. Jako materiał posłużyły m.in. z cegły z rozbieranego w tym czasie zamku w Zawichoście, na co wyraził zgodę Sejm Rzeczpospolitej, „ażeby chwała Boża… jak najbardziej kwiknęła”.
W dniu 24 października 1698 r. bp Stanisław Szembek, sufragan krakowski, późniejszy arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski, konsekrował kościół pod wezwaniem św. Józefa, wyznawcy, (Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny) i trzy ołtarze: wielki na cześć św. Józefa i Krzyża Świętego; boczny po stronie Ewangelii (lewej) – Matki Bożej Większej i drugi po stronie przeciwnej (Lekcji) – św. Franciszka Serafickiego, wyznawcy. Kronikarz klasztorny zapisał, że w tym dniu pozostałe „cztery poboczne ołtarze nie mogły być konsekrowane dla zbyt nad 2 godziny przewleczonego kazania”… W ołtarzach „zamknięte zostały” relikwie świętych męczenników Marcelina i Waleriana. Wierni nawiedzający świątynię w dniu jej konsekracji otrzymywali jeden rok odpustu, natomiast w każdą rocznicę poświęcenia, wyznaczoną na niedzielę po święcie św. Piotra z Alkantary (19 października) łaska odpustu ograniczona została do czterdziestu dni.
Cztery dalsze ołtarze poświęcił bp Jan Skarbek, sufragan lwowski, w dniu 1 lutego 1705 r. Patronowali im święci: Józef, Oblubieniec NMP i Sebastian, męczennik (po stronie lewej) oraz Antoni Padewski i Piotr z Alkantary, wyznawcy (po prawej); opatrzone zostały relikwiami świętych: Wincentego, Benedykty, Leona, Prospera i Pauliny.
Podczas wojny roku 1809 ogień strawił dachy klasztoru i wyposażenie kościoła. Rekonsekracji odbudowanej przez hr. Leduchowskiego z Górek i ks. Jacka Kochańskiego, proboszcza z Trójcy, świątyni dokonał 25 kwietnia 1825 r. biskup sandomierski Prosper Adam Burzyński OFMRef. Po kasacji w roku 1864 budynki klasztorne przejął naczelnik straży pogranicznej; refektarz rok później przerobiony został na cerkiew prawosławną pod wezwaniem św. Michała Archanioła. Kościół przeszedł pod zarząd księży diecezjalnych, służył jako kaplica pogrzebowa parafii katedralnej, od 1934 r. jako świątynia parafialna. Dziesięć lat później pożar zniszczył dach kościoła i klasztoru. Dziś budynki poreformackie służą miejscowej diecezji jako DOM REKOLEKCYJNY.
