21 grudnia
„PROWADZIŁ ŻYCIE UMARTWIONE”… o. KAPISTRAN ŁUKASIWICZ
Wojciech Łukasiewicz, w zakonie o. Jan Kapistran (w dokumentach i mowie potocznej zazwyczaj o. Kapistran), urodził się w roku 1806 w Zwoleniu; tamże został ochrzczony 7(23?) kwietnia. Sakrament bierzmowania otrzymał 8 maja 1821 r. Dwa lata później, 20 października 1823 r., rozpoczął w Solcu nowicjat w MAŁOPOLSKIEJ PROWINCJI REFORMATÓW. Rok później złożył śluby proste (czasowe). Uczył się gramatyki w Stopnicy i retoryki w Pińczowie; w latach1827 - 29 studiował filozofię w Chełmie. Tamże 18 grudnia 1827 r. złożył profesję uroczystą. Kolejnym miejscem studiów, tym razem teologicznych, był klasztor św. Kazimierza w Krakowie. Trwały one trzy lata, ale już w ich trakcie, po ukończeniu pierwszego kursu, 29 czerwca 1830 r., otrzymał w krakowskim kościele świętych Piotra i Pawła z rąk bpa Karola Skórkowskiego święcenia kapłańskie.
W latach 1832 - 33 studiował w Pilicy teologię moralną, po czym powrócił do Krakowa. Następnie, przez dwa lata, był osobistym sekretarzem prowincjała Pawła Jędrzejewicza i tzw. jego socjuszem. Trzy kolejne lata spędził znowu w Krakowie pełniąc urzędy kaznodziei (dwa lata) i wikarego konwentu (rok). Stamtąd przeniesiony został na dwa lata do Sandomierza i rok do Solca (w obydwu klasztorach był wikarym). W roku 1842 powierzono mu urząd gwardiana w klasztorze pilickim, po czym znowu był wikarym w Stopnicy i Pińczowie oraz kaznodzieją w Solcu. W roku 1846 powrócił do Krakowa. Tam przez dwa lata był kaznodzieją, w latach 1848 - 51 gwardianem, później przez rok magistrem nowicjatu, a następnie znowu kaznodzieją. Od 1853 do 1855 r. jako członek wspólnoty klasztoru pilickiego pełnił urząd kapelana Sióstr Norbertanek w Imbramowicach; kolejne dwa lata – gwardiana w Pilicy. Tam zaznał klęski pożaru; dnia 2 kwietnia 1857 r. ogień zniszczył klasztor i dach na kościele. W kolejnym roku przebywał w klasztorze stopnickim, a przez następnych lat dziesięć w Jędrzejowie (w opactwie pocysterskim). Był tam wikarym, ojcem duchownym, spowiednikiem.
Podczas ostatniej kapituły PROWINCJI MAŁOPOLSKIEJ, w roku1863, po raz drugi powierzony mu został urząd definitora (pierwszy raz był nim w latach 1851 - 54). W listopadzie 1864 r. na fali represji po powstaniu styczniowym zlikwidowane zostały wszystkie reformackie prowincje w Królestwie Polskim i większość klasztorów. Konwent jędrzejowski pozostawiony został jako tzw. etatowy. Deportowano tam zakonników ze skasowanego klasztoru w Solcu, a o. Łukasiewicza mianowano w roku 1865 tzw. prokuratorem. Niezbyt udana współpraca z przełożonym zaowocowała tym, że po trzech latach został przez miejscowego biskupa zwolniony z urzędu i przeniesiony do Pińczowa. Dla poratowania zdrowia wyjechał do Karlsbadu, stamtąd zaś w roku 1869 udał się do Krakowa i tam, w klasztorze należącym już wówczas do PROWINCJI GALICYJSKIEJ, spędził ostatnich kilkanaście lat życia.
W roku 1880 świętował złoty jubileusz kapłaństwa; z tej też racji uhonorowany został przez władze zakonne zaszczytnym tytułem OJCA PROWINCJI (PATER PROVINCIAE), przysługującym z mocy prawa tylko byłym prowincjałom i definitorom generalnym oraz braciom piastującym jeszcze wyższe w strukturach generalnych urzędy. W klasztorze krakowskim był spowiednikiem, te posługę spełniał też w żeńskich domach konnych. Zmarł „pobożnie w Panu” 21 grudnia 1885 r. w Krakowie, „po ciężkiej a dolegliwej chorobie”. W kronice zanotowano, że „prowadził życie umartwione”…
