26 stycznia
POZYSKAŁ SOBIE WSZĘDZIE SZACUNEK I MIŁOŚĆ… o. KORNELIUSZ STRZELICHOWSKI
Franciszek Strzelichowski, s. Jana Kantego i Katarzyny z Mitków, przyszedł na świat 8 października 1824 (1825?) r. w podkrakowskich Paczółtowicach. Był najstarszym z siedmiorga rodzeństwa. Sakrament bierzmowania przyjął 8 września 1843 r. Do furty krakowskiego klasztoru REFORMATÓW PROWINCJI MAŁOPOLSKIEJ zapukał w kwietniu roku 1844. Przyjęty do zakonu w dniu 23 tegoż miesiąca, odprawiony został do Stopnicy. Dzień przed obłóczynami i rozpoczęciem nowicjatu ogłoszony został ukaz cara Mikołaja zabraniający przyjmowania obcokrajowców do klasztoru; udał się więc z powrotem do Krakowa. Stamtąd wysłano go do domu, do czasu zakończenia remontów. Habit franciszkański otrzymał 12 września 1844 z rąk o. Jana Kantego Kaczorkiewicza, gwardiana krakowskiego; wtedy też otrzymał imię zakonne Korneliusz (w skrócie nazywano go Kornel lub Korneli i jako taki przeszedł do historii). Nowicjat odbywał pod kierunkiem o. Mansweta Aulicha. Rok później złożył śluby proste. Pierwszych 21 lat życia zakonnego spędził w Krakowie. Tam studiował retorykę, dialektykę, filozofię, teologię i historię Kościoła; tam uczynił profesję uroczystą (16 września 1850 r.); tam też otrzymał wszystkie święcenia z rąk biskupa Ludwika Łętowskiego, miejscowego sufragana (kapłańskie – 28 marca 1852 r. w kaplicy seminaryjnej). Wkrótce po święceniach powierzono mu urząd instruktora nowicjuszy, później także kaznodziei, zakrystiana, archiwisty, wikarego domu. W latach 1860 - 62 był magistrem nowicjatu; 1863 - 64 lektorem filozofii…
W pierwszych miesiącach roku 1863 wraz z gwardianem Stanisławem Cybulskim i kaznodzieją Alojzym Chojnackim zaangażował się w pomoc powstańcom styczniowym. Po bitwie pod Miechowem (17 lutego) w klasztorze ukrywano jej uczestników, a także zagrożonych aresztowaniem kapłanów. Po uwięzieniu o. Cybulskiego kierował klasztorem. Z narażeniem życia przewoził przez granicę tajne pisma…
W dniu 25 sierpnia 1865 r. klasztor krakowski przyłączony został do PROWINCJI GALICYJSKIEJ. Przeniesiony został wówczas do Wieliczki, gdzie w roku następnym pełnił urząd prezesa konwentu w zastępstwie gwardiana, o. Michała Pawłowskiego, wyznaczonego komisarzem generalnym. Na kapitule roku 1866 wybrany został definitorem prowincji, powrócił także do Krakowa, gdzie przez dwa lata był przełożonym klasztoru. Zrobiony był w tym czasie generalny remont całego obiektu, podobnie zresztą jak i w Bieczu, gdzie przez kolejne cztery lata (1868 - 72) był gwardianem. Pracował następnie w Kętach, Zakliczynie, Wieliczce, Rawie Ruskiej i Przemyślu, gdzie zazwyczaj był kaznodzieją, wikarym, dyrektorem III Zakonu… Wygłosił wiele serii rekolekcji i misji parafialnych. Przez rok (1877 - 78) był magistrem nowicjatu w Wieliczce; kilkakrotnie wikarym parafii (m.in. w Kamienicy w diec. tarnowskiej i w Rawie Ruskiej); natomiast w Przemyślu, prawie u schyłku swego życia, magistrem kleryków. Zawsze chętnie spieszył z pomocą kapłanom diecezjalnym… Przy okazji propagował III Zakon św. Franciszka, szerzył nabożeństwo do Męki Pańskiej, zakładając w kościołach stacje Drogi Krzyżowej.
Prowadził zapiski kronikarskie, rodzaj pamiętnika, dotyczące wydarzeń nie tylko klasztornych, ale i tego, co działo się w odwiedzanych parafiach, w Kościele powszechnym, w świecie. Podobnymi notatkami ubogacał kroniki klasztorne. Opracował pozostające w rękopisach „Kazania niedzielne i świąteczne” oraz podręcznik dla nowicjuszy, „Zbiór różnych nauk i przykładów”.
„Był to zakonnik ciałem i duszą, Posiadał wszystkie wzniosłe zalety, znamionujące jego Współbraci zakonnych. Odznaczał się silną wiarą, pobożnością, łagodnością, głęboką pokorą i szczerym przywiązaniem do swego zakonu… Czterdzieści lat kapłaństwa poświęcił gorliwej i niezmordowanej pracy, szczególnie jako spowiednik… Nieposzlakowaną prawością charakteru, uprzejmością, dobrocią, chętną usłużnością i miłym zawsze humorem (…) pozyskał sobie wszędzie szacunek i miłość”…
Zmarł 26 stycznia 1892 r. w Przemyślu.
