7 grudnia

O. JAN PROWIN, DWUKROTNIE MISJONARZ W CESARSTWIE ROSYJSKIM…

Urodził się ok. roku 1697. Do REFORMATÓW PROWINCJI WIELKOPOLSKIEJ wstąpił 25 grudnia 1719 r. Rok później złożył uroczyste śluby zakonne. Brak jest danych dotyczących jego studiów, święceń i pierwszych lat posługi kapłańskiej. W roku 1732 wyznaczony został do pracy w PETERSBURSKIEJ PREFEKTURZE MISYJNEJ i w połowie sierpnia wyjechał do Rygi. Zachował się list skierowany przez niego do Kongregacji Rozkrzewienia Wiary z dnia 23 marca 1735 r., w którym napisał m.in. „Służę w języku niemieckim, polskim, rosyjskim, łotewskim i holenderskim. Wszystkie te języki są potrzebne. Ponadto przydałby się język litewski. Niemożliwym jednak posługiwać się wszystkimi językami. To przekazuję, by coś niecoś wiedziano przynajmniej o tym miejscu, które zawsze było niepewne i wrogie dla katolików, po którym chodzę jako obcy i w ukryciu”. W pracy duszpasterskiej, prowadzonej na przedmieściu Rygi, przekraczał granice nakreślone przez władze miejskie co do zewnętrznych przejawów kultu, dlatego już w 1734 r. otrzymał polecenie opuszczenia granic miasta. Ponieważ poleceniu temu się nie podporządkował, dlatego caryca Anna ukazem z 21 kwietnia 1735 r. nakazała, by to uczynił w ciągu ośmiu dni. Powrócił zatem przez Petersburg do swojej prowincji zakonnej.

W roku 1737 wyznaczony został na misję do Konstantynopola (o. Szteinke wspomina o Serbii…), ale nie mógł podjąć tego zadania ze względu na toczącą się wojnę turecko-rosyjską. Sprawował więc dalej obowiązki wikarego konwentu i kaznodziei niemieckiego. Dnia 2 grudnia 1754 r. otrzymał nominację na duszpasterza Polaków i Niemców w Petersburgu. Pracował tam do połowy 1761 r. W tym czasie przy głównej arterii miasta – prospekcie Newskim - stały już dwa domy wybudowane przez katolików na działce, wydzielonej im w roku 1738 przez cesarzową Annę. W jednym z nich urządzona była tymczasowa kaplica. Dwa lata po wyjeździe o. Prowina rozpoczęto tam budowę kościoła pod wezwaniem św. Katarzyny Aleksandryjskiej, który został ukończony i poświęcony w roku 1783.

Jak pisze o. Koralewicz: o. Jan Prowin - pokorny, cierpliwy, nabożny, pracami i latami znużony, i żył i umarł pobożnie 7 grudnia 1767 r. w Koninie.