26 lutego
WIĘZIENIE – TEŻ W KLASZTORZE… o. JAKUB BURZYŃSKI
Zwiedzając poreformacki kościół św. Stanisława, biskupa i męczennika, w Solcu nad Wisłą, warto pofatygować się do pomieszczenia znajdującego się nad prezbiterium… Jest to bowiem miejsce ukrywania się przed policją carską jednego przywódców powstania styczniowego, generała Józefa Hauke-Bosaka (1834 - 71), naczelnika oddziałów powstańczych województw sandomierskiego i krakowskiego, a także kaliskiego, dowódcy II Korpusu „Krakowskiego”… Trzej pomagający mu zakonnicy, może także za inne formy zaangażowania w powstanie, spędzili po pół roku w carskim więzieniu w Radomiu. Karę odbywali prawdopodobnie w klasztorze OO. Bernardynów, zajętym przez naczelnika wojennego oddziału radomskiego w lipcu 1863 r. „na potrzeby więzienia dla powstańców” (starsze więzienie znajdowało się również budynkach poklasztornych – Sióstr Benedyktynek).
Wśród nich był o. Jakub Burzyński. Syn Macieja i Wiktorii z Winiarskich, urodzony w Rudzie Kościelnej, w guberni radomskiej, 20 listopada 1828 roku, na chrzcie św. otrzymał imię Feliks. Do REFORMATÓW PROWINCJI MAŁOPOLSKIEJ wstąpił w Solcu 24 listopada 1846 r. Jako patrona na drogę życia zakonnego otrzymał św. Jakuba z Marchii. Rok później złożył śluby proste; profesję uroczystą - 24 listopada 1850 r. w Kazimierzu Dolnym. Tam, a także w innych klasztorach (Pilica, Pińczów, Chełm i Sandomierz) odbywał studia przygotowujące o przyjęcia święceń kapłańskich. Zgodnie z ówczesną praktyką otrzymał je w pierwszych miesiącach trzyletniego kursu teologii. Ponieważ Sandomierzu w owym czasie nie było urzędującego biskupa i to przez lat siedem (1852 - 59), dlatego też zmuszony był udać się do oddalonego ok. stu kilometrów Kurowa, gdzie były tamtejszy proboszcz, a od kilku miesięcy biskup lubelski, Wincenty Pieńkowski (ongiś br. Rafał, zakonnik reformacki w latach 1801 - 04) , udzielił mu tych święceń 20 listopada 1853 r.
Po zakończeniu studiów teologicznych został mianowany instruktorem nowicjuszy w Stopnicy (1856 - 57). Od roku następnego pełnił urząd kaznodziei w klasztorach stopnickim, jędrzejowskim, kazimierskim, chełmskim i soleckim. W Kazimierzu Dolnym przez rok (1860 - 61) był wikarym konwentu. Wyrazem jego patriotycznej postawy było wstąpienie do Organizacji Narodowej lub też współpraca z nią… Nie zachowały się dane dotyczące form zaangażowania w działania powstańcze, ani informacje co do czasu uwięzienia. W roku 1864 formalnie został przeniesiony do Sandomierza. Ale w tym czasie zastępował już proboszcza w Siennie, niedaleko Solca. Ponieważ końcem listopada tegoż roku zarówno klasztor sandomierski jak i solecki zostały przez władze carskie skasowane, w parafii tej pozostał przez lat osiem. Wystarał się o sekularyzację w diecezji sandomierskiej i w roku jej otrzymania (1872) otrzymał nominację na administratora parafii w Bogorii. Na tym też urzędzie pozostał aż do śmierci, 26 lutego 1889 r. (według niektórych źródeł zmarł 27 lutego).
