15 lutego

„Jego zasług nie sposób wyliczyć”… o. BENEDYKT SOKOLNICKI

Dwie drukowane biografie o. Benedykta Sokolnickiego, pióra tego samego autora, zawierają kilka różnych informacji dotyczących jego osoby… Miał urodzić się w roku 1685; do BERNARDYNÓW PROWINCJI WIELKOPOLSKIEJ wstąpił w roku 1721 (1730?). W 1734 r. był w klasztorze Aracoeli na Kapitolu w Rzymie, gdzie prawdopodobnie studiował. Po powrocie do kraju pełnił urząd lektora filozofii w Kaliszu (ok. 1737 - 40) i teologii w Poznaniu (1742). W tym też roku lub następnym, zadość czyniąc pragnieniu „doskonalszego życia i ściślejszego zachowania Reguły”, przeszedł wraz z trzema innymi współbraćmi do REFORMATÓW PROWINCJI WIELKOPOLSKIEJ.

Po roku zastanowienia się, spędzonym w domu nowicjackim w Osiecznej, powrócił do Poznania gdzie w tamtejszym reformackim klasztorze (na Śródce) był lektorem teologii, w katedrze natomiast – penitencjarzem (1746 - 50). Tam wydał swoje dzieło: Libertas conscientiae… seu tractatus teologicus de conscientia recta in obscuris menti v. Ioannis Duns Scoti… accomidatus (1748). Dwa lata później opublikowane zostało jego kazanie wygłoszone na uroczystościach pogrzebowych Aleksego Dunina, kuchmistrza Wielkiego Księstwa Litewskiego. Wykładał prawo kanoniczne w Miedniewicach i ponownie teologię w Woźnikach i Choczu; później był prefektem studiów teologicznych w Warszawie, a także filozoficznych w Kaliszu (mieszkał tam, podobnie jak i w Poznaniu jako bernardyn i jako reformat…) oraz w Wieluniu. Poza tym sprawował urząd gwardiana w Kaliszu (1754 - 56), Szczawinie Kościelnym (1757 - 58) i Miedniewicach (1763 - 64); wielokrotnie także kaznodziei. Trzykrotnie wchodził w skład zarządu prowincji: w latach 1749 - 52 i 1764 - 67 jako definitor oraz w 1758 - 61 jako kustosz. Był także komisarzem generalnym w KUSTODII RUSKIEJ, po zwizytowaniu której, przewodniczył kapitule w Chełmie w sierpniu 1752 r.

Uczestnicząc w kapitule generalnej w Mantui (1762) podejmował  starania o ponowne przyłączenie do PROWINCJI WIELKOPOLSKIEJ klasztorów we Włocławku i Toruniu - Podgórzu, utraconych w roku 1750 na rzecz nowopowstałej PROWINCJI PRUSKIEJ. Zabiegi te, podobnie jak i jego interwencja w Rzymie dwa lata później, nie przyniosły efektu. Natomiast Kapituła Watykańska pozytywnie ustosunkowała się do prośby o zezwolenie na koronację łaskami słynącego obrazu Świętej Rodziny w Miedniewicach (uroczystość miała miejsce w roku 1767).

Swoje pracowite życie o. Sokolnicki zakończył 15 lutego 1774 r. w Wieluniu. W opinii o. Mysłkowskiego „wszystkim był przyjemny i miły, gwardianem przykładnym i gorliwym, w chorobie – najcierpliwszym”; w nekrologach zaś zapisano, że był to „mąż roztropny, ceniący wiedzę… dobroczynny, uczony, gorliwy, pracowity… którego zasług nie sposób wyliczyć”…