3 listopada
DZIELIŁ SIĘ OSTATNIM GROSZEM Z BIEDNYMI … o. DAMAZY KOSINOWSKI, OSTATNI REFORMAT W SIENNICY
Antoni Kosinowski, w zakonie o. Damazy urodził się 3 października 1816 r. w Lutocinie k. Żuromina; trzy dni później został ochrzczony; sakrament bierzmowania przyjął 27 lutego 1836 r. Po ukończeniu szkoły elementarnej, kontynuował naukę w prowadzonej przez reformatów szkole wydziałowej w Żurominie (1826 - 31). W wieku szesnastu lat wstąpił do REFORMATÓW PROWINCJI WIELKOPOLSKIEJ i rozpoczął nowicjat w Szczawinie Kościelnym (1832 r.). Z powodu choroby (febra czwartaczka), zmuszony był po roku klasztor opuścić. Przez kilka lat był nauczycielem prywatnym.
Po raz drugi formację nowicjacką rozpoczął 14 listopada 1837 r. w Żurominie (PROWINCJA PRUSKA), na zakończenie której złożył śluby proste. Po kilku miesiącach został dopuszczony do profesji uroczystej. Złożył ją 4 marca 1839 r. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk bpa kujawskiego, Walentego Macieja Tomaszewskiego 28 listopada 1841 r. we Włocławku. Jeszcze przez cztery lata uzupełniał wykształcenie filozoficzne i teologiczne (we Włocławku i Płocku).
W pierwszych latach pracy kapłańskiej był kaznodzieją w Żurominie i Pułtusku. W roku 1849 złożył egzamin na nauczyciela w gimnazjum pułtuskim, wkrótce jednak skierowany został jako nauczyciel do szkoły wyższej elementarnej w Żurominie (1849 - 54). Stamtąd na rok powrócił do pracy kaznodziejskiej (Węgrów, 1854 - 55). W latach 1855 - 57 był przełożonym (prezesem) rezydencji zakonnej w Pułtusku. Później przeniesiony został na urząd kapelana w szpitalu św. Józefa w Mieni k. Siennicy; tam także uczył języka polskiego, geografii i arytmetyki w szkole dla dziewcząt, utrzymywanej przez zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia. Przez następne lata, poczynając od roku 1858 był gwardianem konwentu w Zarębach Kościelnych. Na kapitule prowincjalnej w roku 1864 wybrany został definitorem, powierzono mu także urząd magistra nowicjatu w Siennicy. Tam w ostatnich dniach listopada 1864 r. zastała go kasata klasztoru, dokonana mocą ukazu imperatora Rosji, Aleksandra II. Wszystkich zakonników deportowano do klasztoru etatowego w Pilicy, jego pozostawiono na miejscu… Został mianowany wikarym miejscowej parafii i rektorem kościoła poklasztornego pod wezwaniem Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny. W roku 1896 świątynia ta przejęła funkcję kościoła parafialnego. Tam w roku 1891 obchodził złoty jubileusz kapłaństwa (czyli jak wówczas nazywano: „sekundacje”, tzn. „drugie prymicje”…). Zaszczycił je swoją obecnością bp Kazimierz Ruszkiewicz, sufragan warszawski...
Zmarł 3 listopada 1900 r. w Siennicy. Pogrzeb odbył się w dniu 6 listopada przy udziale licznego grona kapłanów i mnóstwa wiernych, jakby na odpust najliczniejszy nawet i z sąsiednich parafii przybyłych…
Był to kapłan cichy, pobożny, prawdziwy zakonnik. Dobroć jego i łagodność jednały mu przyjaciół; a gdy zasiadał do konfesjonału i jednał z Bogiem grzeszników, cisnęli się do niego ochoczo penitenci. Sąsiad najlepszy, póki mu sił starczyło, śpieszył chętnie z pomocą duchowną kapłanom parafii okolicznych (...). Sam będąc sumienia najczystszego, nikogo nie sądził, nikogo nie szkalował, i bolał, gdy słyszał jak to w naszych czasach złe języki szarpią sławę bliźnich, a nieprzyjaciele Kościoła sług ołtarza. Ubogi, szczupło uposażony, dzielił się ostatnim groszem z biednymi… Przychodził z pomocą kilku kształcącym się w seminarium nauczycielskim w Siennicy, a jednemu dopomógł skończyć szkoły i seminarium duchowne w Warszawie” (z nekrologu).
